Corruptie

Men kan op verschillende wijzen onderscheid maken tussen verschillende soorten corruptie:

• Naar hoedanigheid van de omgekochte of corrupt handelende persoon; men kan enerzijds een onderscheid maken tussen publieke en private corruptie, al naargelang de omgekochte persoon een positie bij de overheid of bij een onderneming heeft.
• Anderzijds is er het onderscheid tussen actieve en passieve corruptie. Passief is de aangestelde die zich laat betalen om zijn macht of bevoegdheid foutief aan te wenden, actief is de burger of de klant die de steekpenning betaalt.[1] Dat is nog niet hetzelfde als degene die het initiatief neemt: de steekpenning kan gevraagd, geëist of zelfs afgeperst worden door de functionaris, maar het initiatief kan ook van de burger komen en stilzwijgend aangenomen worden.
• Naar omvang; men kan kleine en grote corruptie onderscheiden. Kleine corruptie omvat kleine vaak voorkomende misstappen. Grote corruptie omvat grote schandalen waarbij belangrijke personen of ondernemingen betrokken zijn.
• Naar frequentie. Incidentele corruptie omvat eenmalige misstappen, bij endemische corruptie komt het zo vaak voor dat het als het ware in het systeem is 'ingebakken'. Wanneer een land endemisch corrupt is, is het vrijwel niet mogelijk iets te bereiken zonder toe te geven aan corruptie. Landen waar dit het geval is scoren zeer laag op de Transparency International corruptie-index.
• Naar het soort gedrag. Hoewel in verreweg de meeste gevallen sprake is van openlijke of verkapte omkoping, bestaan veel soorten misstappen die als corruptie kunnen gelden. Ook kan er sprake zijn van een combinatie van meerdere illegale gedragingen.
  • Omkoping. Bijvoorbeeld: iemand betaalt een docent een geldbedrag zijn diens zoon een goed rapport krijgt. De tegenprestatie kan overigens eveneens in natura zijn. Soms wordt er een wederdienst gepresenteerd om te verbloemen dat het om omkoping gaat; genoemde docent kan bijvoorbeeld tegen betaling naschoolse bijles aanbieden en de kinderen die deze bijles bijwonen betere cijfers geven.
  • Verduistering. Bijvoorbeeld: een wethouder is verslaafd aan gokken en steelt uit de gemeentekas om dit te bekostigen.
  • Fraude. Bijvoorbeeld: een ambtenaar sjoemelt met een vergunningsaanvraag van een familielid om deze goedgekeurd te krijgen.
  • Nepotisme. Bijvoorbeeld: een grootaandeelhouder zet de directie onder druk om zijn zoon, 20 en zonder werkervaring, tot hoofd Marketing te benoemen.
  • Witwassen. Bijvoorbeeld: een hoge ambtenaar wast zijn door omkoping verkregen geld wit via overheidsprojecten of helpt anderen hier tegen betaling mee.
  • Illegale overheidssteun. Bijvoorbeeld: een overheidsambtenaar kent een bedrijf (wellicht tegen betaling) subsidie toe terwijl het hier eigenlijk geen recht op heeft.
  • Machtsmisbruik. Bijvoorbeeld: een legerofficier verhuurt voor zijn eigen gewin dienstplichtigen als goedkope werkkrachten aan lokale bedrijven.
  • Chantage. Een politieagent eist in ruil voor zijn stilzwijgen geld en seksuele diensten van een prostituee.
  • Zogenaamde 'incentive payments' (prikkelbetalingen) vormen een grijs gebied. Dit zijn extra betalingen voor de snellere afhandeling van een reeds verplichte of toegezegde dienst. Omdat hier sprake is van oneerlijke behandeling (wie meer betaalt komt sneller aan de beurt) kan dit eveneens gezien worden als corruptie. Vaak worden deze betalingen gepresenteerd als gebruikelijk: 'het is in ons land gebruikelijk om voor de aanvraag van deze vergunning standaard $ 100 bovenop de leges bij te betalen.' Een verwant verschijnsel is het betalen van sleutelgeld bij het huren van een woning.

Corruptie is het symptoom van een slechte economische situatie, een slechte regering of een slecht ondernemingsbeleid. Het gaat ten koste van de arme of eerlijke mensen en is gunstig voor criminelen. Het beschadigt een van de fundamenten van de democratie en de openbare orde, namelijk dat iedereen dezelfde rechten heeft. Hiermee is corruptie ook ongunstig voor de rechtszekerheid. Corruptie leidt tot privileges aan degene die betaalt en onthoudt deze aan degene die niet betaalt. Er bestaat een negatieve correlatie tussen corruptie en economische groei: een lagere score met 2.4 punten op de corruptie-index van Transparency International (dus meer corruptie) kost een land 4% economische groei. Bovendien leidt dit tot 0.5% minder uitgaven voor onderwijs.[2] Feitelijk is er sprake van een prisoner's dilemma en tragedie van de meent: voor ieder individu is het gunstig om corrupt gedrag te vertonen en kan men het nalaten zelfs zien als het laten liggen van een kans aangezien iedereen het doet. Voor de economie en de maatschappij als geheel is corruptie echter zeer schadelijk.

Corruptie is in strijd met de integriteit van de corrupte persoon. In veel landen leggen ambtenaren hiervoor een ambtseed af. Het Belgische Strafwetboek (art. 246-253) noemt publieke omkoping, zowel actieve als passieve een daad tegen de openbare orde. Corrupte rechters worden het ergst gestraft (tot 15 jaar gevangenis). Private omkoping hoort volgens het Strafwetboek (art. 504bis-504quater) thuis onder de algemene noemer bedrog. De zwaarste straf is drie jaar. In sommige landen zijn speciale politie-eenheden en gerechtshoven aangewezen met als taak corruptiebestrijding.

Corruptie kan bevorderd worden door culturele factoren; wanneer een cultuur een hoge tolerantie voor corruptie heeft en iedereen dit dus normaal vindt zal het ook sneller en vaker voorkomen.[3] Een aantal concrete corruptiebevorderende factoren zijn:[4]

• Sociale druk. Wanneer iemand het gevoel krijgt niet aan sociale verwachtingen te kunnen voldoen, zal hij of zij geneigd zijn 'vals te spelen'. Dit zal zich uiteraard sneller voordoen wanneer de lat van deze verwachtingen hoger wordt gelegd;
• Amoreel familiarisme, de verwachting een betere behandeling te krijgen van familieleden, vrienden en kennissen. Men kan hier ook denken aan patronage en informele netwerken;
• Religie. Protestantse landen lijken minder corruptiegevoelig dan oosters-orthodoxe en katholieke landen. De reden lijkt te liggen in de nadruk van protestantisme op de individuele verantwoordelijkheid jegens God, terwijl het katholicisme uitgaat van de nietigheid van de mens en vergeving van de zonden;
• Democratisch gehalte. Over het algemeen zijn democratische staten transparanter en daardoor minder corrupt;
• Centralisatie; gedecentraliseerde landen zijn meestal minder corrupt;[5]
• Masculiniteit. Culturen met een hogere score in masculiniteit in het model van Geert Hofstede, hebben vaak een hogere tolerantie voor corruptie. Dit komt waarschijnlijk doordat masculiene culturen meer nadruk leggen op ambitie, concurrentie en een nietsontziend streven naar succes. In extreme gevallen, desnoods door middel van corruptie.[6]

Nederland staat op de 5e, België op de 15e plaats van de Corruption Perceptions Index 2015 van Transparency International.

De rijksrecherche in Nederland doet strafrechtelijk feiten- en opsporingsonderzoek naar corruptie bij overheidsorganen. Niet altijd is het de rijksrecherche die het onderzoek uitvoert: De IRT-affaire, waarbij justitie en politie betrokken waren, deed in 1996 veel stof opwaaien. Ook de affaire-Prins Bernhard (steekpenningen) deed veel stof opwaaien.

In België was een Hoog Comité van Toezicht actief, sedert 2001 opgenomen in de federale politie, meer bepaald de Centrale Dienst voor de Bestrijding van Corruptie (CDBC). België werd eind april 2018 nog op de vingers getikt door GRECO, de anticorruptiewerkgroep van de Raad van Europa, wegens onvoldoende opvolgen van eerdere aanbevelingen voor de preventie van corruptie.[7][8]

Corruptie kan men speltheoretisch zien als een collectief prisoner's dilemma, waarbij een enkeling tegen de groep speelt. Wanneer niemand corrupt is gaan de economische toestand en rechtszekerheid erop vooruit. Wanneer een enkeling corrupt is terwijl alle anderen dat niet zijn, kan hij zijn positie sterk verbeteren ten opzichte of zelfs ten koste van alle anderen. Wanneer iedereen corrupt is, zullen echter de economie en de rechtszekerheid eronder lijden, wat zich vertaalt in lager levenspeil. Echter, wanneer een enkeling besluit niet corrupt te zijn terwijl alle anderen dit wel zijn, zal deze enkeling in een slechtere positie terechtkomen dan alle anderen; omdat iedereen corrupt is zijn de omstandigheden zo slecht dat men zonder corruptie niet rond kan komen. De verleiding is dan groot alsnog corrupt te zijn. Men spreekt hier ook wel van de tragedie van de meent. Een dergelijk prisoner's dilemma kan worden doorbroken worden door een harde aanpak van corruptie en culturele intolerantie jegens corruptie.

• Agusta-affaire
• Banco Ambrosiano
• Silvio Berlusconi
• Luiz Inácio Lula da Silva
• Calciopoli
• Anthony Godett
• Lockheed-affaire
• Jorge Emilio González Martínez
• RTT-schandaal
• Ranko Stojić
• Franz von Sickingen
• Mensalão-schandaal
• Corruptiezaak bij FIFA
• Operatie Lava Jato

• Corruptie-index
• Groep van Staten tegen Corruptie (GRECO), de anticorruptiewerkgroep van de Raad van Europa
• Klokkenluider (melder van misstanden)
• Smeren en verteren
• Transparantie (markt)
• Transparantie (politiek)

• Corruption Perceptions Index 2010 van Transparancy International (Engelstalig)

Zie de categorie Corruption van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.