Spoorlijn Appenzell - Wasserauen

Reeds in de 19e eeuw was er sprake van om het Alpsteingebergte te onsluiten voor het toerisme. Hierbij zou de top van de Säntis dienen als een uitzicht. Op mooie zondagen waren er meer dan 1000 mensen op de top, maar hiervoor waren de voorzieningen niet berekend. Men dacht dan aan een soort Rigibahn om de Säntisberg met een tandstaafspoor uit te rusten.

Per 1 januari 1947 fuseerde de AWW met de Appenzeller Bahn (AB). Op 1 januari 1988 fuseerde op zijn beurt de AB met de Elektrischen Bahn St. Gallen–Gais–Appenzell (SGA) tot de Appenzeller Bahnen.

Als in het jaar 1886 de Appenzeller Bahn de stad Appenzell bereikte kwam de groep onder leiding van landammann C. Sonderegger om een concessie voor een smalspoorlijn deels met tandstaaf van Appenzeel naar Wagenlücke als Säntisbahn aan te leggen. Op 13 juli 1887 keurde de Bundesrat deze concessie voor de Säntisbahn en de Appenzellerbahn als aanvoerlijn goed.

Op 22 december 1899 werd een nieuwe concessie voor een elektrische tramlijn van Appenzell naar Wasserauen ingediend. De uitwerking van het traject duurde tot 19 november 1900. Ondanks de voortgang lukte het niet om de bouw te beginnen waardoor op 15 maart 1901 deze concessie verviel.

Sonderegger diende een verzoek voor een nieuwe concessie met de volgende onderdelen in:

• Talbahn van Appenzell naar Wasserauen

en een aansluitende

• Bergbahn van Wasserauen tot Säntis

In december 1903 bracht de Bundesrat een vergelijkbare concessie uit maar toen waren er opnieuw twee jaar verloren gegaan voordat er een verbeterd plan beschikbaar was. In plaats van een traject met doorlopende tandstaaf van Wasserauen tot Säntiskulm zou een gemengd traject van Seealp naar Oberstoffel en van Oberstoffel naar Säntiskulm met drie traject delen voorzien kabelbaan als lift van het systeem Feldmann (Wetterhornaufzug) te bouwen. Op 22 december 1905 werd de concessie veranderd. In tussen werd een plan voor een elektrische smalspoorlijn en kabelbaan van Urnäsch in Appenzell Ausserrhoden op de Säntis. In maart 1909 volgde een nieuwe concessie ten gunste van de Säntisbahn met de toestemming voor de bouw tot 1912. Maar ook nu beperkten de financiële middelen de mogelijkheid het traject in een keer aan te leggen. Besloten werd om het traject in vier delen aan te leggen;

• Appenzell–Wasserauen
• Wasserauen–Seealp
• Seealp–Meglisalp
• Meglisalp–Säntis

Het Zwitserse parlement stemde in 1912 op verzoek van de curator om alleen het plan voor het deel traject Appenzell–Wasserauen uit te voeren.

Met de beschikbare financiële middelen kon in 1911/1912 de bouw van het daltraject van Appelzell naar Wasserauen beginnen. De 6,2 kilometer lange lijn met een hoogte verschil van 80 meter werd op 13 juli 1912 geopend. Door de Eerste Wereldoorlog en de daaraan verbonden beperking van inkomsten werden verdere plannen afgebroken.

De Säntis-Bahn die de top van de Säntis nooit heeft bereikt en het onvoltooide traject werd in 1939 vernoemd in Appenzell–Weissbad–Wasserauen-Bahn (AWW).

Per 1 januari 1947 fuseerde de AWW met de Appenzeller Bahn (AB)

Het traject werd vanaf de opening in 1912 geëlektrificeerd met een spanning van 1500 volt gelijkstroom.

• 
  Station Appenzell, ca. 1925
• 
  Station Appenzell, 2006
• 
  Trein bij Wasserauen, 2013
• 
  Station Wasserauen, 1916

• Stephan Müller: Die Geschichte der Appenzeller Bahnen AAB/SGA/AG/SB, Verlag Schläpfer & Co. AG Herisau, 1981, Falsche ISBN 3-85882-014-8

• Zwitserse spoorwegen
• Lijst van Zwitserse spoorwegmaatschappijen

• (de) Appenzeller Bahnen - Officiële site
• (de) Private Seite zur AB