Ronde van Trentino 2014

De etappe werd gekleurd door een kopgroep van drie man. Giorgio Cecchinel, Adrian Honkisz en Leonardo Duque reden de hele dag vooraan. Het drietal kreeg een maximale voorsprong van bijna negen minuten. In het peloton zorgden BMC en AG2R La Mondiale voor de achtervolging. De drie leiders werden aan het begin van de lastige slotklim naar Brentonico gegrepen.

Vervolgens regende het aanvallen. Mikel Landa, Stefano Pirazzi en Edoardo Zardini slaagden erin een kleine voorsprong op te bouwen. Zardini vond kennelijk dat ze vooraan niet snel genoeg reden en ging er in zijn eentje vandoor. De Italiaan had met nog drie kilometer te gaan een voorsprong van veertig seconden op het peloton, dat lange tijd werd geleid door Bradley Wiggins.

Op twee kilometer van de meet gingen de favorieten voor de eindzege in de aanval. Fabio Aru, Cadel Evans, Domenico Pozzovivo en Fabio Duarte wisten een gat te slaan. Even later kwam ook Przemysław Niemiec zich daarbij aansluiten. Ze kwamen echter te laat om Zardini nog bij te halen. De Italiaan behaalde zijn eerste professionele overwinning.[1]

Al vroeg tijdens de etappe reden een groot aantal renners weg uit het peloton. Niet minder dan twaalf renners kozen het hazenpad. Andrej Zejts, Adriano Malori, Damiano Caruso, Dario Cataldo, Diego Rosa, Carlos Quintero, Antonio Piedra, Mateusz Taciak, Sergio Pardilla, Jonathan Monsalve, Julián Sánchez en de iets later aangesloten Andrea Pagani vormden de kopgroep van de dag.

In het peloton werd het tempo gemaakt door BMC van leider Cadel Evans. Vooraan kon Malori het tempo niet bijhouden en dus gingen de elf leiders gezamenlijk de finale in. Aan de voet van de slotklim naar Roncone was het echter gedaan met de vluchters. Caruso, Pimienta en Monsalve werden als laatste gegrepen door het pak, waar Astana, Lampre-Merida en Team Sky een strak tempo onderhielden.

Tijdens de beklimming van de Pozza stonden de renners lastige stroken te wachten. In de laatste anderhalve kilometer liep het stijgingspercentage op tot 17%. Op de steile flanken van de slotklim bleken Michele Scarponi, Cadel Evans, Mikel Landa, Domenico Pozzovivo en de verrassende Francesco Manuel Bongiorno over de sterkste benen te beschikken. Scarponi en Bongiorno konden het tempo vooraan echter niet volgen en ook Landa loste kort daarna. Evans was vervolgens op de streep de betere sprinter en verwees Pozzovivo met speels gemak naar plek twee.[2]

Op de vierde dag werd deze Italiaanse rittenkoers besloten met een bergrit over drie cols. Een grote groep met daarin de favorieten van de eindzege begon gezamenlijk aan de slotklim. Op zes kilometer van het einde liet Louis Meintjes zijn medevluchters achter zich. Met nog enkele kilometers te gaan kreeg de Zuid-Afrikaans kampioen gezelschap van Mikel Landa, die hem in de laatste kilometers achter zich liet. De 24-jarige Spanjaard - die de voorbije winter overkwam van Euskaltel - boekte zijn eerste zege van het seizoen.[3]