René Debruyne

René Debruyne was amper tien jaar toen zijn beide ouders overleden. Hij werd opgenomen in een landbouwersgezin in Melle. Toen hij zestien was werd hij bakkersgast in Gent en sloot zich aan bij de Anti-Socialistische Werkliedenbond en bij de studiekring die geleid werd door Arthur Verhaegen.

Toen hij achttien was, stichtte hij een vakbond voor bakkersgasten en in 1896 werd hij secretaris van de verenigde Gentse anti-socialistische vakverenigingen. In 1902 werd hij de eerste medewerker van pater Georges Rutten, medestichter van het Algemeen Christelijk Vakverbond (ACV). Hij werd belast met de uitbouw van de vakbond in Oost- en West-Vlaanderen. Samen met kanunnik Achiel Logghe bezocht hij de parochiepriesters van het bisdom Brugge om ze van het belang te overtuigen van het christelijk syndicalisme.

In 1910 werd hij ook voorzitter van het Gewestelijk Verbond der Steenbakkersverenigingen van de Schelde- en Rupelboorden. Hij werd in 1913 secretaris van het ACV en nationaal voorzitter van 1919 tot 1921 en van 1923 tot 1932. Hij was de eerste betaalde vrijgestelde in de arbeidersbeweging. Hij was tevens lid van het redactiecomité van dagblad Het Volk. In de regionale kantoren van het ACV te Gent werd een vergaderzaal naar hem genoemd.

Debruyne werd in november 1921 tot katholiek volksvertegenwoordiger verkozen voor het kiesarrondissement Brugge en bleef dit mandaat onafgebroken uitoefenen tot april 1939. In het parlement interesseerde hij zich hoofdzakelijk voor sociale problemen. In 1929 diende hij een wetsvoorstel in voor de organisatie van het jaarlijks verlof.

• De hangende organisatievraagstukken, in: De Gids op maatschappelijk gebied, 1921, blz. 225-256.

• A. LOGGHE, Levensschets van R. Debruyne, Brugge, z.d.
• Toon OSAER, De organisatie van de katholieke partij van het arrondissement Brugge, licentiaatsthesis (onuitgegeven), KULeuven, 1978.
• Koen ROTSAERT, Lexicon van de parlementariërs van het arrondissement Brugge, 1830-1995, Brugge, 2006.