Pieter Johannes Marie de Bruin

Pieter Johannes Marie de Bruin (Voorschoten, 1 februari 1868 - 12 juli 1946) was een predikant en docent aan de Theologische School, en was een van de meest kenmerkende figuren uit beginfase van de Christelijke Gereformeerde Kerk, na de doorstart van 1892. Hij behoorde volgens de Apeldoornse kerkhistoricus W. van 't Spijker bij de stroming uit de oude Christelijke Gereformeerde Kerk, van de vroegere kruisgemeenten: "Men kan deze gemeenten herkennen aan een uitgesproken voorkeur voor een eenvoudige, ernstige, bevindelijke waarheid".

Pieter Johannes Marie de Bruin
Persoonlijke gegevens
Volledige naam	Pieter Johannes Marie de Bruin
Geboortedatum	1 februari 1868
Geboorteplaats	Voorschoten
Overlijdensdatum	12 juli 1946
Nationaliteit	Nederlandse
Werkzaamheden
Vakgebied	kerkgeschiedenis en kerkrecht Hebreeuws
Universiteit	Theologische Universiteit Apeldoorn
Portaal    Onderwijs

De Bruin genoot onderwijs aan de H.B.S. in Leiden en werkte na voltooiing van deze opleiding in de kruidenierszaak van zijn ouders. Kerkelijk was hij aangesloten bij de Nederlands Hervormde Kerk van Voorschoten. De predikanten die hier voorgingen waren de Moderne Theologie toegedaan of behoorden tot de Groninger richting. In deze periode bezoekt De Bruin gezelschappen van 'de ouderwetse fijnen', waar de oudvaders nog in ere werden gehouden. Het bijwonen van deze gezelschappen leidde tot zijn bekering tussen zijn achttiende en negentiende levensjaar. Zelf zei hij over deze periode: "Vijandschap hebben wij toen ondervonden van vroegere vrienden, men riep ons toe, dat wij op zulk een weg voortgaande, nog eenmaal van het verstand zouden beroofd worden, maar het ging ons in zekere zin als de apostel Paulus, terstond predikten wij Christus. Wij moesten ze vermanen en waarschuwen toch de Heere Jezus te zoeken en bij allen tegenstand mochten wij zalig ervaren liever met het volk Gods kwalijk gehandeld te worden, dan nog langer de genietingen der zonde te hebben".

Kerkelijk sluit hij zich aan bij de Christelijke Gereformeerde Kerk van Leiden. Intussen voltrekt zich de Doleantie onder leiding van Abraham Kuyper. Na bestudering van de Bijbel, de belijdenisgeschriften en de kerkgeschiedenis raakt hij ervan overtuigd dat de kerken voortgekomen uit de Afscheiding van 1834 de wettige voortzetting zijn van de aloude Gereformeerde Kerk van de Reformatie.

In 1889 begint zijn studie aan de Theologische School in Kampen. Als door de synode van Amsterdam op 17 juni 1892 besloten wordt tot vereniging van de dolerende kerken met Christelijke Gereformeerde Kerk verlaat De Bruin de Theologische School van Kampen en zet hij bij ds. J. Wisse zijn studie voort. Bij zijn bezwaren tegen de vereniging van 1892 en tegen de Gereformeerde Kerken die toen ontstonden speelde vooral de kwestie van de veronderstelde wedergeboorte een centrale rol. In 1893 wordt hij reizend predikant binnen de voortgezette Christelijke Gereformeerde Kerk. In 1895 wordt hij predikant in Apeldoorn.

In 1905 wordt hij naast Van Lingen en Wisse als derde docent benoemd aan de Theologische School in Rijswijk. Vanaf 1906 neemt hij ook de vakken die Wisse gedoceerd had ook voor zijn rekening. In 1938 nam de Bruin afscheid van de Theologische School. In zijn afscheidscollege 'Het oude kerkrecht der Chr. Geref. Kerk historisch toegelicht' pleitte hij voor erkenning van het gezag van de synode, inzake de vraag of plaatselijke gemeenten zich moeten houden aan besluiten van meerdere vergaderingen.