Pier Paolo Pasolini

Pier Paolo Pasolini werd geboren op 5 maart 1922 in Bologna. Tijdens de eerste jaren van zijn leven, verhuist het gezin verschillende malen omdat Pier Paolo Pasolini's vader, Carlo Alberto Pasolini, als militair naar verschillende kazernes werd gestuurd.

In 1939 ging hij studeren aan de universiteit van Bologna. Hij publiceerde zijn eerste gedichtenbundel (Poesia a Casarsa) in 1941. Tijdens de toen aan de gang zijnde Tweede Wereldoorlog werd hij in het leger opgenomen en raakte hij later in Duitse krijgsgevangenschap waaruit hij echter wist te ontvluchten. Na de oorlog werd hij lid van de Italiaanse Communistische Partij; het lidmaatschap werd hem echter een paar jaar later weer ontnomen toen hij er openlijk voor uitkwam homoseksueel te zijn.

Na zijn studies in Bologna kwam hij begin jaren vijftig definitief in Rome terecht, samen met zijn moeder. Zijn vader, een officier in het fascistische leger, was op dat moment al overleden. Zijn jongere broer was als partizaan tijdens de oorlog gesneuveld. Moeder en zoon konden aanvankelijk de eindjes moeilijk aan elkaar knopen. Ze woonden in een verpauperde buitenwijk van Rome, onderwerp van zijn spraakmakende novelle Ragazzi di vita (1955), en later van de film Accattone. Voor zijn novelle kreeg hij behalve literaire lof ook kritiek vanwege het obscene karakter van het betreffende werk.

Nadat hij eind jaren vijftig al enige schreden had gezet op het gebied van de film, debuteerde hij 1961 met zijn eerste eigen, hierboven reeds vermelde, film Accattone.

Pasolini kreeg het eerst bekendheid met zijn opmerkelijke film Il Vangelo secondo Matteo (Het evangelie volgens Matteüs) (1964) die zelfs vanuit de Kerk werd geprezen. Vanuit zijn sociale bewogenheid groeide zijn kritiek op de gangbare christelijke opvattingen.

Zijn films schiepen verwarring en waren omstreden, niet het minst vanwege bepaalde obsceniteiten. De bekendste uit zijn laatste jaren waren:

• Edipo re (1967, over Oedipus)
• Teorema (1968)
• Medea (1969, over Medea)
• Il Decameron (1971) (over de Decamerone van Boccaccio)
• Salò o le 120 giornate di Sodoma (Salò of de 120 dagen van Sodom) (1975, naar de roman van de Markies de Sade in combinatie met de Republiek van Salò). Salò o le 120 giornate di Sodoma werd tevens in diverse landen verbannen.

Op 2 november 1975, de Dag van de Doden in het katholieke geloof, werd Pasolini vermoord aangetroffen op een strand in Ostia (bij Rome). De moord was gruwelijk, zijn hart was uit elkaar gespat, zijn gezicht verscheurd en hij was diverse malen met een auto overreden. De echte omstandigheden van zijn moord zijn onbekend, maar een zeventienjarige schandknaap, Giuseppe Pelosi, werd veroordeeld voor de moord. Het is wel mogelijk dat Pasolini om politieke redenen zou zijn vermoord. Op 7 mei 2005 verklaarde Pelosi, die zijn straf inmiddels had uitgezeten, in een interview voor het eerst dat er anderen medeverantwoordelijk voor de moord waren en trok hij zijn bekentenis in, maar hij noemde geen naam- en toenaam. Naar aanleiding hiervan heropende de politie de zaak, maar de rechtbank besliste dat er onvoldoende nieuwe feiten waren om het onderzoek voort te zetten. In 2009 werd bekend dat de zaak opnieuw heropend zou worden,[1][2] wat in 2010 ook daadwerkelijk gebeurde. In maart 2015 sloot de rechtbank echter het dossier opnieuw, omdat er in haar ogen wederom geen nieuwe belastbare feiten aan het licht waren gekomen. Weliswaar waren er DNA-sporen van ten minste vijf mannen op Pasolini's kleding gevonden, maar die konden niet naar bepaalde personen worden herleid en evenmin was met zekerheid vast te stellen op welke tijdstippen de sporen waren nagelaten.[3] In 2014 maakte de Amerikaanse regisseur Abel Ferrara een biografische film over Pasolini met Willem Dafoe in de hoofdrol. Giuseppe Pelosi overleed 20 juli 2017 in een ziekenhuis in Rome aan longkanker.