Ophiacodon

Ophiacodon is een geslacht van uitgestorven Synapsida dat behoort tot de Eupelycosauria, meer bepaald de Ophiacodontidae. Er zijn zes soorten benoemd, die allen 3 tot 3,6 meter lang waren. Ophiacodon leefde van het Onder-Carboon tot het Onder-Perm in Noord-Amerika en Europa. Het geslacht werd in 1878 door paleontoloog Othniel Charles Marsh samen met zijn typesoort O. mirus genoemd en omvat momenteel vijf andere soorten. Als ophiacodontide is Ophiacodon een van de meest basale synapsiden en ligt het dicht bij de evolutionaire lijn die leidt naar zoogdieren.

Ophiacodon
Fossiel voorkomen: Vroeg-Perm
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Reptilia (Reptielen)
Onderklasse:Synapsida
Orde:Pelycosauria
Familie:Ophiacodontidae
Geslacht
Ophiacodon
Marsh, 1878
Typesoort
Ophiacodon mirus
Afbeeldingen Ophiacodon op Wikimedia Commons
Ophiacodon op Wikispecies
Portaal    Biologie
Herpetologie

Kenmerken

Ophiacodon heeft een grote schedel met een diepe snuit. Het heeft de langste schedel van een vroege synapsid en reikt tot 50 centimeter (20 inch) in één exemplaar. De kaken zijn bezet met veel kleine tanden. Het was groter dan de meeste andere viervoeters (vierledige gewervelde dieren) van zijn tijd, variërend van 1,6 tot 3 meter lang en 26 tot 230 kilogram in gewicht.

Specimens van Ophiacodon variëren sterk in grootte. Deze verschillen in grootte werden ooit gebruikt om soorten te onderscheiden, maar worden nu herkend als ontogenetische variaties gerelateerd aan de leeftijd van individuen. Kleinere botten hebben vaak slechter ontwikkelde gewrichtsoppervlakken dan grotere botten, wat betekent dat ze afkomstig zijn van jonge individuen, terwijl de grotere botten van volwassenen komen. Analyse van de histologie of microscopische anatomie van botten suggereert dat verschillen in grootte verschillende groeifasen vertegenwoordigen in plaats van verschillende soorten.

Vondst en naamgeving

Verzamelaar David A. Baldwin vond in 1877 in de Arroya de Agua, Rio Arriba County, New Mexico de resten van "sauriërs". Die zond hij naar professor Marsh.

In 1878 benoemde Othniel Charles Marsh de typesoort Ophiacodon mirus. De geslachtsnaam betekent "slangentand" uit het Oudgrieks ophis, "slang", en odoon, "tand". Het was een verwijzing naar de slanke spitse kegelvormige tanden. De soortaanduiding mirus betekent "wonderlijk" in het Latijn. In hetzelfde artikel benoemde hij Sphenacodon. Marsh plaatste Ophiacodon eerst in de Rynchocephala.

Het holotype, YP 807, stamt uit de Cutlerformatie die dateert uit het Perm. Het bestaat uit een stuk voorste onderkaak, het os dentale.

Leefwijze

Ophiacodon joeg op andere synapsiden, reptielen, amfibieën en vissen en leefde waarschijnlijk op het land, maar paleontologen hebben soms gedacht dat het semi-aquatisch was. Een waterhabitat voor Ophiacodon werd voor het eerst voorgesteld door paleontoloog E. C. Case in 1907, hoewel hij het idee later verwierp. Anatomische kenmerken die suggereren dat het veel van zijn tijd in het water doorbracht behelsden brede klauwen die aanpassingen leken te zijn voor peddelen, dunne kaken en talloze kleine tanden die aangepast leken te zijn voor het eten van vis, en zwak ontwikkelde botten, die in veel andere worden gezien secundair aquatische viervoeters. In 1940 stelden paleontologen Alfred Romer en Llewellyn Ivor Price voor dat achterpoten met een grotere lengte dan voorpoten een andere aanpassing van Ophiacodon in het water was, vermoedelijk omdat de achterpoten zouden zijn gebruikt om het door water te stuwen.

Verschillende van deze kenmerken worden niet langer beschouwd als bewijs van een waterlevensstijl. Bij de meeste vroege tetrapoden worden bijvoorbeeld brede klauwen gezien, zelfs die waarvan bekend is dat ze bijna uitsluitend terrestrisch zijn geweest en de lange achterpoten van Ophiacodon zouden geen effectief middel voor voortstuwing zijn geweest, omdat de voeten nog relatief klein waren en weinig oppervlak hadden op het gebied waarover een peddel moet worden gevormd. Analyse van de wervels van Ophiacodon geeft aan dat het hoogstwaarschijnlijk terrestrisch was en weinig tijd in water doorbracht. Een paleobiologisch interferentiemodel voor het dijbeen suggereert ook een aardse levensstijl voor Ophiacodon, hoewel de vrij dikke cortex ook amfibische suggereert, in plaats van echte aardse gewoonten.

Verspreiding en leefgebied

Ophiacodon leefde tijdens het Vroeg-Perm in de overstromingsvlakten en moerasbossen van Noord-Amerika. In hetzelfde gebied leefden ook zijn verwanten Dimetrodon, Varanosaurus en Edaphosaurus.

Vindplaatsen
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.