Oostenrijkse parlementsverkiezingen 1999

De SPÖ van Klima sloot een coalitie met de rechts-populistische FPÖ van Haider uit. De SPÖ begon aanvankelijk te onderhandelen met de ÖVP van Schüssel om de "rood-zwarte" coalitie, die sinds 1986 aan de macht was, voort te zetten. De ÖVP eiste tijdens de onderhandelingen echter het ministerie van Financiën op, hetgeen werd afgewezen door de sociaaldemocraten. De onderhandelingen liepen daarop vast.[1][2]

De ÖVP vervolgens om te gaan onderhandelingen over een nieuwe bondsregering met de FPÖ. De ÖVP - die in dit stadium overigens graag zonder de SPÖ wilde regeren - stelde een aantal voorwaarden aan de samenwerking met de FPÖ: ten eerste wilde de ÖVP de bondskanselier leveren, hoewel de partij net iets minder stemmen had gekregen dan de FPÖ en de FPÖ moest een verbinden aan een "Oostenrijk zonder xenofobie, antisemitisme en racisme".[3] Nadat de FPÖ aan deze voorwaarde had voldaan was de nieuwe coalitieregering een feit.[4] Haider besloot bovendien om niet toe te treden tot de regering en trad zelfs af als partijvoorzitter.

Op 4 februari 2000 werd de bondsregering-Schüssel I, de zogenaamde "zwart-blauwe" coalitie gepresenteerd. De regering werd ingezworen door bondspresident Thomas Klestil, die weinig was ingenomen met de nieuwe coalitie en die daags voor de installatie van het nieuwe kabinet al twee kandidaat-ministers van de FPÖ afwees.[5] Tijdens de installatie van de nieuwe regering demonstreerden honderdduizenden Oostenrijkers tegen de nieuwe regering.[2]

Direct na het aantreden van de nieuwe bondsregering kreeg Oostenrijk te maken met sancties van de Europese Unie.

• 
  Bondskanselier Wolfgang Schüssel (ÖVP)
• 
  Vicekanselier Susanne Riess-Passer (FPÖ)