Olivier Deleuze

Deleuze is van opleiding landbouwingenieur. Hij spreekt goed Nederlands omdat hij als kind een tijdje in Sint-Mariaburg (Ekeren) heeft gewoond en naar school is geweest.[2]

In 1980 behoorde hij tot de stichters van Ecolo en voor deze partij werd hij in 1981 verkozen tot lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers. In 1986 nam hij na een conflict met zijn partij ontslag als volksvertegenwoordiger, waarna hij enkele jaren op de achtergrond bleef. Van 1989 tot 1999 was hij secretaris-generaal van Ecolo en van 1989 tot 1995 tevens directeur van Greenpeace.[3]

Na de federale verkiezingen van 1995 werd Deleuze tot 1999 opnieuw Kamerlid. Na de vorming van de paars-groene Regering-Verhofstadt I in 1999, waar Ecolo deel van uitmaakte, werd hij Staatssecretaris voor Energie en Duurzame Ontwikkeling. Enkele weken voor de federale verkiezingen van 2003 nam hij ontslag als staatssecretaris wegens de crisis over de nachtvluchten over Brussel.

Vervolgens trok Deleuze zich voor een tijd uit de politiek terug en van 2004 tot 2010 was hij ambtenaar bij de Verenigde Naties. In 2010 besloot hij weer politiek actief te worden voor Ecolo en kwam op bij de verkiezingen van 2010, waarna hij opnieuw verkozen werd tot Kamerlid. In 2012 werd hij samen met Emily Hoyos verkozen tot partijvoorzitter van Ecolo[4], waarna hij ontslag nam als volksvertegenwoordiger. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 werd hij als Ecolo-lijsttrekker verkozen tot gemeenteraadslid van Watermaal-Bosvoorde en werd na het vormen van een bestuursmeerderheid burgemeester van deze gemeente. Na de verkiezingen van 2018 werd hij opnieuw burgemeester van Watermaal-Bosvoorde.

Bij de verkiezingen van 2014 haalde Ecolo een slecht resultaat en besloten Deleuze en Hoyos om af te treden als co-partijvoorzitters. Ze bleven evenwel in functie tot in maart 2015, waarna ze door Zakia Khattabi en Patrick Dupriez werden opgevolgd.