Nereo Rocco

In 1947, zo'n vijf jaar na zijn laatste professionele wedstrijd als speler, ging Rocco aan de slag als coach. Hij begon bij de club waar hij ook als speler van start ging: Triestina. Reeds een jaar later werd Rocco met zijn team tweede in de Serie A, achter landskampioen Torino. Tot op heden is dat het hoogste resultaat dat ooit door Triestina werd gehaald. Maar ondanks de goede resultaten stapte Rocco na enkele meningsverschillen met het bestuur op.

Vervolgens werd hij hoofdtrainer bij Treviso. Deze club uit de Serie B haalde nog nooit de hoogste afdeling. Reeds in z'n eerste seizoen werd Rocco met Treviso zesde in de Serie B. En ook dat is tot op heden een resultaat dat nog nooit werd overtroffen. In 1953 keerde hij voor één seizoen terug naar Triestina om vervolgens een contract te tekenen bij Padova, waar hij ook als speler had gefungeerd.

Bij Padova introduceerde Rocco tijdens de jaren 50 het catenaccio systeem. Dit systeem, dat voor het eerst door Helenio Herrera werd gebruikt, werd een van de handelsmerken van Rocco. Bovendien was het erg succesvol want Padova werd in 1958 derde in de Serie A. Nog steeds wordt dat beschouwd als het beste resultaat ooit van de club. Vooral omdat Rocco in die tijd niet kon rekenen op een ruim aanbod aan spelers. Enkel in 1923, voor de oprichting van de Serie A, behaalde Padova een evenwaardig resultaat. Rocco's merkwaardige resultaten met kleine ploegen werden ook opgemerkt door de grote Italiaanse clubs. In 1961 liet Rocco Padova achter zich en trok naar AC Milan.

Bij Milan volgde hij Paolo Todeschini op. Zijn eerste seizoen sloot Rocco meteen als landskampioen af. Een jaar later stootte Milan door naar de finale van de Europacup I. In die finale versloeg Milan in het Wembley Stadium Benfica met 2-1. Rocco kon in die periode bij Milan rekenen op enkele grote namen als Cesare Maldini, Giovanni Trapattoni en Gianni Rivera. Na het behalen van de Europacup I trok Rocco naar Torino.

De gouden periode van de jaren 40 van het Grande Torino lag al een tijdje achter de rug. Toch slaagde Rocco er in om van zijn team opnieuw een goede subtopper te maken. In 1967, na een afwezigheid van vier jaar, keerde Rocco terug naar San Siro. Bij Milan pikte hij de draad meteen weer op. Hij veroverde in zijn eerste seizoen na zijn terugkeer de landstitel en de Europacup II. In 1969 won hij voor de eerste keer in de geschiedenis van de club de Wereldbeker voor clubs. In 1972 en 1973 won hij twee jaar op rij de Coppa Italia. In 1973 versloeg Milan in de finale van de Europacup II Leeds United met 1-0 na een doelpunt van Luciano Chiarugi in de vijfde minuut. Een jaar later zou Milan de finale nog eens bereiken maar toen werd verloren van 1. FC Magdeburg.

In 1974 trainde Rocco nog één seizoen Fiorentina. Hij werd er de opvolger van Luigi Radice. Met Fiorentina werd hij dat seizoen achtste in de Serie A. Rocco keerde terug naar Milan, waar hij aan de slag ging als technisch directeur en als assistent-coach van Nils Liedholm in 1977.