Maximilienne

Ze debuteerde in 1925 in Les Aventures de Robert Macaire, een historische avonturenfilm van Jean Epstein. Het bleef haar enige stomme film. Toen Maximilienne Max zes jaar later, in de jaren dertig, op haar zevenenveertigste, in een aantal films begon bijrollen te vertolken, viel ze op door haar leeftijdsloze verschijning. Ze was groot en mager en had een nors en zuur gezicht. Ze glimlachte slechts zelden, haar blik drukte afkeuring en misprijzen uit. Ze beschikte over een schelle snerpende stem. Ze werd dan ook heel dikwijls getypecast als de onaardige en onaantrekkelijke oude vrijster. De meeste regisseurs die een beroep op haar deden kwamen niet verder dan die karikatuur. De komedie À nous la liberté (1931) van René Clair was pas haar tweede film. Vanaf dan verscheen ze achtentwintig jaar lang in talrijke komedies met welsprekende titels als Les Surprises du divorce, Mes tantes et moi (als een tante die de moraliteit van een neef van heel dichtbij in de gaten houdt), Drôle de noce, Trois Vieilles Filles en Folie en Le Congrès des belles-mères.

Haar rol van autoritaire directrice van een heropvoedingstehuis voor jeugdige misdadigsters in Prison sans barreaux (Léonide Moguy, 1938) vormde een eerste hoogtepunt in haar vertolkingen van kwaadaardige oudere vrouwen. In diezelfde periode gaf ze de twee vertolkingen weg waarvoor ze wellicht het best herinnerd wordt : de oude kwezel in het melodrama La Femme du boulanger (Marcel Pagnol, 1938) en de oude mislukte schrijfster die vermoord wordt in de politiefilm L'assassin habite au 21 (Henri-Georges Clouzot, 1942). In Clochemerle (Pierre Chenal, 1948), een satire naar de gelijknamige roman van Gabriel Chevallier, leverde ze als vrome aanvoerster van een bende fatsoenridders die protesteren tegen de plaatsing van een openbaar urinoir dicht bij hun parochiekerk, een nieuw (komisch) hoogstandje af.

Ze werkte meerdere keren samen met onder meer René Clair, André Cayatte, Pierre Chenal, Raymond Bernard, Léo Joannon en Fernandel. Ze speelde mee in Simplet (1942) en Adhémar ou le Jouet de la fatalité (1952), twee van de drie films die Fernandel ooit zelf regisseerde. Ze was ook te zien in de fantasyfilm Liliom (1934), de enige film die Fritz Lang in Frankrijk gedraaid heeft, in de Tino Rossi-film Sérénade aux nuages (1946) en in een van de Fernand Raynaud-films Houla-houla (1959), wat tevens haar laatste film was.

Maximilienne hield in 1960 op met filmmaken. Ze overleed bijna twintig jaar later, in 1978, op 93-jarige leeftijd.