Marlène Jobert

Marlène Jobert werd in 1943 in een pied-noirfamilie geboren als de dochter van Eliane Azulay en van de militair Charles Jobert. Enkele jaren later verliet het gezin de toenmalige Franse kolonie Algerije en vestigde zich in Dijon. De jonge Jobert volgde eerst acteer- en tekenles aan het conservatorium van Dijon. Vervolgens ging ze in Parijs kunst en drama studeren aan de École nationale supérieure des arts et techniques du théâtre en aan het Conservatoire. Ze verdiende haar eerste centen als fotomodel.

Ze had in 1962-1963 al meegespeeld in enkele toneelstukken, waaronder Des clowns par milliers aan de zijde van Yves Montand, toen ze ontdekt werd in het drama Masculin, féminin (Jean-Luc Godard, 1966), haar opmerkelijk filmdebuut. Ze deelde de affiche met Jean-Pierre Léaud en met de eveneens debuterende Chantal Goya. Haar volgende film, de komedie Le Voleur (naast Jean-Paul Belmondo), bevestigde haar talent. Ze brak door met haar vertolkingen in twee opeenvolgende successen: de komedies Alexandre le bienheureux (naast Philippe Noiret) en Faut pas prendre les enfants du bon Dieu pour des canards sauvages, het regiedebuut van scenarist Michel Audiard (naast Bernard Blier). Het publiek viel voor haar charme die ze te danken had aan haar natuurlijke manier van acteren, haar jeugdig voorkomen en haar sproeten (die haar handelsmerk werden).

De jaren zeventig vormden haar meest vruchtbare periode. Topjaar was 1970 toen ze met de heel succesrijke politiefilms Le Passager de la pluie (naast Charles Bronson) en Dernier domicile connu (naast Lino Ventura) nog meer bijval kreeg. In die jaren speelde ze verder stevige hoofdrollen onder regie van vaste waarden zoals Philippe de Broca, Claude Chabrol, Robert Enrico, Claude Goretta en Claude Lelouch. Vermeldenswaardig waren ook nog het drama Nous ne vieillirons pas ensemble (1972), waarin ze de steeds meer afstand nemende minnares van Jean Yanne vertolkte en de misdaadfilm Folle à tuer (1975), waarin ze een fragiele getraumatiseerde gouvernante speelde die samen met het haar toevertrouwde kind ontvoerd werd.

Jobert sloot de jaren zeventig krachtig af met haar vertolking van een politie-inspectrice in de succesrijke misdaadfilm La Guerre des polices (1979).

Vanaf de jaren tachtig werden haar filmrollen sporadischer. Gedurende enkele jaren (1985-1988) had ze een zangcarrière. Haar belangrijkste succes was het album Tout pour se plaire dat ze in 1986 uitbracht. Ze nam afscheid van het grote scherm met Les cigognes n'en font qu'à leur tête (1989), een komedie over de adoptieproblematiek.

In de jaren negentig was ze nog af en toe te zien in enkele televisieseries en -films. Haar laatste memorabele rol dateert van 1995 in de serie Avocat d'office.

Na haar carrière als actrice heeft Jobert verhalen voor kinderen opgenomen en eveneens boeken ter bevordering van de klassieke muziek (Bach, Mozart, Beethoven, Chopin ...). In 2014 verscheen haar autobiografie Les baisers du soleil. De titel van deze memoires verwijst naar haar fameuze sproeten.