Luchtmacht van de Sovjet-Unie

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was het Russische leger nog niet in zo een staat van paraatheid dat het de oorlog zou kunnen winnen. Stalin zei in 1931 dat de Russische industrie 50 tot 100 jaar achter lag op de Westerse machten. Aan het eind van de oorlog oversteeg de Russische vliegtuigproductie die van Duitsland ruim.

In 1939 gebruikte de VVS haar bommenwerpers om Finland aan te vallen in de Winteroorlog, maar de verliezen toegedaan door het relatief kleine Finse Leger toonde de tekortkomingen binnen het Sovjet leger, mede door de Grote Zuivering van de jaren 1930.

De Sovjet-Unie kreeg weinig tijd om dit op te lossen door Operatie Barbarossa, de Duitse invasie in 1941. In de eerste dagen van de slag verloor de Sovjet-Unie ongeveer 2000 toestellen tegen 35 Duitse, waarvan er 15 niets te maken hadden met de aanval. Net als veel ander geallieerde landen tijdens WOII kreeg de Sovjet-Unie westerse vliegtuigen (ongeveer 10 procent van de eigen productie) onder de Lend-Lease Act.

Uniek voor de Sovjet-Unie was het gebruik van taran-aanvallen, waarbij jachtvliegtuigen werden ingezet om Duitse bommenwerpers uit de lucht te rammen. Later zouden dit soort aanvallen worden overgenomen door de Japanners met kamikazevluchten

Tijdens de Koude Oorlog werd de Rode Luchtmacht herbewapend, uitgebreid en werden er modernere doctrines doorgevoerd. Op de piek in de jaren 1980 kon het ongeveer 10.000 vliegtuigen in de strijd in zetten en aan het begin van de jaren 1990 had de Sovjet-Unie een luchtmacht die zo groot was dat het voldeed aan de supermachtstandaard.

Tijdens de Koude Oorlog werd de VVS verdeeld in drie segmenten: langeafstandsluchtvaart (DA), gespitst op de langeafstandsbommenwerpers, Frontale Luchtvaart (FA), voor de operaties op en rond het slagveld, en de Militaire Transport Luchtvaart (VTA), waar alle transportvliegtuigen onder vielen. De Luchtverdedigingsstrijdkrachten (of Voyska PVO) richtte zich op de luchtverdediging en onderscheppingsvliegtuigen en was een aparte en onderscheidende organisatie binnen de Sovjet militaire organisatie.

Op 1 september 1983 schoot de VVS Korean Air-vlucht 007 neer, nadat ze dachten het toestel zich illegaal in het Sovjetluchtruim bevond en dat het een spionagevliegtuig was.

De Russische Marine heeft haar eigen onafhankelijke luchtmacht, de Aviatsiya Voenno Morskogo Flota of AV-MF.

In de jaren 1980 bevestigde de Sovjet-Unie de ontwikkeling van de Advanced Tactical Fighter in de VS en begon aan een equivalente jager om haar positie als supermacht te kunnen waarborgen.

Er werden twee programma's opgestart, waarvan er een direct verband hield met het Amerikaanse Advanced Tactical Fighter programma, wat uiteindelijk leidde tot de F-22 Raptor en YF-23. Dit toestel kreeg de aanduiding MFI.

Als reactie op het Amerikaanse X-32/F-35 project, begonnen de Russen met het LFI-programma waaruit een jager zou moeten voortkomen die zich kon meten met de X-32/F-35 met één motor, maar zonder multi-inzetbaarheid.

Later zou Rusland de aanduiding veranderen in LFS, waardoor het toch een multi-inzetbaar toestel zou worden, met de nadruk op grondaanvallen. Tijdens de jaren 1990 werd LFS project gestaakt en ging verder met MFI, maar wel met minder geld. Recentelijk is de PAK FA gepland, als opvolger voor de Su-27 en MiG-29. Soechoj heeft in 2002 de laatste Soechoj PAK FA gewonnen.

Na de val van de Sovjet-Unie in december 1991 werd al het materieel en personeel van de Sovjet VVS verdeeld onder de nieuwe staten. Rusland kreeg het grootste gedeelte, ongeveer 40% van de vliegtuigen en 65% van de manschappen, wat de basis vormde voor de nieuwe Russische Luchtmacht.