Bommenwerper

Een bommenwerper is een militair vliegtuig dat is ontworpen om gronddoelen aan te vallen met bommen.

B-1 Lancer

Het eerste bombardement vanuit een vliegtuig vond plaats in 1911, tijdens een Italiaanse aanval op het Ottomaanse Rijk.[1] Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden bommenwerpers voor het eerst grootschalig ingezet. Aanvankelijk werden bommen met de hand uit vliegtuigjes gegooid, maar aan het eind van de oorlog ontstonden speciaal voor het bombarderen ontworpen vliegtuigtypes. Ook zeppelins werden destijds gebruikt om bommen mee te werpen.

• Strategische bommenwerpers zijn vooral ontworpen om doelen op grote afstand aan te vallen, zoals bases met voorraden, bruggen, fabrieken, en scheepswerven. Voorbeelden: B-17 Flying Fortress, Avro Lancaster, B-52 Stratofortress, B-2 Spirit, B-1 Lancer, Tupolev Tu-16, Tupolev Tu-160.

• Tactische bommenwerpers voor ondersteuning van grondtroepen zijn ontworpen om over een slagveld te vliegen en tactische doelen aan te vallen zoals tanks, troepenconcentraties, bruggen, stations, etc. Voorbeelden: Fairey Battle, Junkers Ju-87 (Stuka), Henschel Hs 129, Il-2 Shturmovik, A-10 Warthog, Sukhoi Su-25, Heinkel He 111 en Heinkel He 177. Tegen schepen kunnen niet alleen bommen, maar ook torpedo's worden gebruikt. In de Tweede Wereldoorlog zijn ook gronddoelraketten ontwikkeld, die sindsdien verder ontwikkeld zijn tot geleide wapens.

• Jachtbommenwerpers (fighter-bombers) zijn toestellen met een meervoudige rol. Ze kunnen worden uitgerust zowel voor gevechten in de lucht als voor tactische acties tegen gronddoelen. Voorbeelden: Hawker Typhoon, F/A-18 Hornet en de Panavia Tornado.

Strategische bommenwerpers hebben dikwijls enige vorm van afweergeschut, maar ze zijn niet ontworpen op luchtgevechten met andere vliegtuigen. Ze zijn relatief groot, traag, en slecht manoeuvreerbaar. Zeker op individuele missies zijn ze kwetsbaar voor vijandelijke jachtvliegtuigen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden bommenwerpers zelfs uit de lucht geramd in taran aanvallen. Als vijandelijke luchtaanvallen worden verwacht, moeten ze worden begeleid door jagers. Door in grote aantallen in formatie te vliegen (tijdens WO II) werden vijandelijke jachtvliegtuigen een doelwit voor het gezamenlijke afweergeschut, waardoor de kwetsbaarheid ook werd verminderd.

Aanvalsvliegtuigen die zijn bewapend voor gronddoelen, zijn kleiner, sneller en wendbaarder dan strategische bommenwerpers, maar minder goed dan straaljagers en ze voeren onvoldoende wapens voor langdurige luchtgevechten, tenzij ze hiervoor speciaal zijn bewapend. Toestellen voor grondaanvallen worden doorgaans gecamoufleerd in de kleuren van vegetatie, terwijl ze lichtblauw of grijs worden geschilderd indien ze worden ingezet voor luchtgevechten op grotere hoogte.