Limburgs Bus Museum

Stadsbus Maastricht was ook geïnteresseerd maar was geen DAF-klant (in 1955 standaardiseerde men al op Volvo) en bestelde dan ook tien bussen op het vertrouwde Volvo B10R-chassis.

De bussen kregen de wagenparknummers 31 t/m 40 en stroomden in tussen augustus en november 1983. De 38 werd op 29 oktober 1983 in dienst gesteld en draaide zijn rondjes door de Maastrichtse straten. De bus had een onopvallend bestaan en kende in zijn bestaan geen zware aanrijdingen of andere grote problemen.

Tot medio 1986 reed hij met de bekende kleurenlijnfilms en zwart witte bestemmingsfilm. Deze werden bij alle Maastrichtse wagens vervangen door blauwe koersrollen met daarop witte cijfers en letters. (In die hoedanigheid wordt hij ook bewaard als museumbus aangezien alle kleurenfilmrollen destijds zijn vernietigd).

Vanaf 30 mei 1995 werd de 38 de vaste leenwagen voor het Amerikaanse bedrijf Vancom dat de streeklijnen exploiteerde in Maastricht en het Heuvelland. Hij kreeg daartoe provisorische lijnnummers aan de voorzijde en bestemmingen van het Heuvelland. Op 10 februari 1998 reed hij zijn laatste rit voor Vancom dat hem die dag inleverde voor afvoer. De 38 heeft tussen 1995 en 1998 ook gewoon dienst gedaan op de Maastrichtse stadslijnen. Op het moment dat Vancom een defecte bus had werd de 38 van een stadslijn gehaald en ingezet voor Vancom. Hij had daartoe een bord achter de rechter voorruit.

Op 10 februari 1998 werd de 38 buiten dienst gesteld en op 7 maart 1998 verkocht aan de Maastrichtse Nissan-dealer André Feijts. De bus werd 'opgesmukt' met soms wel vier lagen stickers en diende als een soort rijdende reclamezuil. Hij stond regelmatig op diverse plaatsen in Maastricht en niet zelden werden er ruiten ingegooid of andere dingen vernield. Het interieur werd bij Feijts niet aangepast en bleef dan ook origineel.

In 2002 ging André Feijts failliet en werd de 38 door de curator overgebracht naar garagebedrijf Flasch in het Belgische Veldwezelt. Daar stond hij dik veertien jaar onaangeroerd.

Vervolgens werd hij ontdekt door een particulier en op 18 februari 2016 werd de 38 met een takelwagen overgebracht naar Veolia in Heerlen.

Door een groep vrijwilligers werd hij daar ontstickerd en opgeknapt. Niet lang daarna werden korte ritten gereden door Maastricht en omgeving.

In juni dat jaar werd deelgenomen aan de manifestatie '50 jaar Standaard Stadsbus'. De 38 had daar het nodige bekijks en werd in Den Haag voorzien van zijn wagenparknummers die werden gedoneerd door Rotterdamse vrienden.

De bus verblijft nu in Eygelshoven waar hij deel uit maakt van de collectie van het Limburgs Bus Museum.

In 1966 stelde de Limburgsche Tramweg Maatschappij de serie 6-129 tot en met 6-142 (NS-nummers 7570 - 7583) in dienst. De bussen hadden 40 zitplaatsen en 45 staanplaatsen en werden afgeleverd in de welbekende groene kleur. Deze bus kreeg het LTM nummer 6-132 (NS 7573).

Vanaf 1974 werd begonnen met de 'vergeling' van de bussen. Dit werd verzorgd door het toenmalige Centraal Autoherstel Bedrijf (CAB) te Utrecht.

In april 1978 werd het Verenigd Streekvervoer Limburg opgericht na een fusie tussen de LTM te Heerlen en de NAO te Roermond. Bij de VSL behield de bus haar oorspronkelijk nummer en bleef in dienst tot 1982.

In 1982 werd de bus, door tussenkomst van een VSL-chauffeur van Poolse komaf, geschonken aan de Katholieke Universiteit van Lublin in Polen. Deze gebruikte de bus voor het vervoer van studenten.

Begin 2018 is de bus aangeschaft en teruggekeerd naar Zuid-Limburgse bodem.

In 1966 stelde de Limburgsche Tramweg Maatschappij de serie 6-129 tot en met 6-142 (NS nummers 7570 - 7583) in dienst. De bussen hadden 40 zitplaatsen en 45 staanplaatsen en werden afgeleverd in de wel bekende groene kleur. Deze bus kreeg het LTM nummer 6-137 (NS 7578).

Vanaf 1974 werd begonnen met de 'vergeling' van de bussen. Dit werd verzorgd door het toenmalige Centraal Autoherstel Bedrijf (CAB) te Utrecht.

In april 1978 werd het Verenigd Streekvervoer Limburg opgericht na een fusie tussen de LTM te Heerlen en de NAO te Roermond. Bij de VSL behield de bus haar oorspronkelijk nummer en bleef in dienst tot 1982.

In dat jaar werd de bus verkocht aan Maastricht Aachen Airport, dat de bus gebruikte als platformbus op het luchthaventerrein voor het vervoer van passagiers tussen terminal en vliegtuigen. Voor dit doel werd een groot aantal stoelen verwijderd om zo meer staanplaatsen te genereren. Op de luchthaven kreeg ze het nummer B1.

Het Haags Bus Museum verwierf de bus in 1994. Uiteindelijk werd van restauratie afgezien vanwege de slechte staat van de bus. Wel werd onderzocht om de bus te slopen voor onderdelen en alleen de 'Kop' te bewaren. Ook hier werd uit eindelijk vanaf gezien door verkoop van de bus aan het Noordelijk Openbaar Vervoer Museum te Sneek in 2002. Hier werd de bus deels optisch gerestaureerd voor permanente statische tentoonstelling.

Na een jaar van onderhandelingen, kon het Limburgs Bus Museum de bus in 2016 overnemen van dat museum, waarna de bus datzelfde jaar terugkeerde naar Zuid-Limburg.

Verenigd Streekvervoer Limburg opgericht na een fusie tussen de LTM te Heerlen en de NAO

De 8-261 (NS-nummer 8409) werd in december 1978 in dienst gesteld en was onderdeel van de serie 8-251 t/m 8-258 (NS 8371 t/m 8378) en de 8-259 t/m 8-262 (NS 8407 t/m 8410). Deze serie was oorspronkelijk besteld door de LTM (Limburgsche Tramweg Maatschappij), maar afgeleverd aan de VSL daar de LTM op 1 april 1978 met de NAO fuseerde tot Verenigd Streekvervoer Limburg.

Zoals eigenlijk alle VSL-wagens heeft deze bus een zogenaamd regio-interieur (met 41 zitplaatsen en 43 staanplaatsen, de reguliere standaardstreekwagens hadden altijd 45 zitplaatsen en 30 of 31 staanplaatsen).

Op 1 januari 1995 fuseerde VSL te Heerlen met de Zuidooster Autobusdiensten NV te Gennep. Het nieuwe bedrijf werd Hermes genoemd met de hoofdzetel in Weert. De 8-261 ging mee naar Hermes en deed hier maar kort dienst. Zowel bij de VSL als bij Hermes deed de bus dienst vanuit depot Heerlen, waar zij zowel in het Heuvelland maar ook op routes naar Sittard, Roermond, Maastricht, Aachen (D) en Heinsberg (D) werd ingezet.

Op 7 juli 1995 werd de bus verkocht aan Maastricht Aachen Airport in Beek als platformbus voor transport van passagiers naar 'Non-Schengen' vluchten, onder het nummer C-1. Voor dit doel werd een groot gedeelte van de zitplaatsen verwijderd om meer staanplaatsen te genereren. Vanaf 2000 werd de bus ingezet als verblijf voor luchthaven brandweer examinatoren en werd zodanig ingericht dat de bus ook kon worden ingezet als commandovoertuig bij grootschalige oefeningen / calamiteiten.

In 2005 werd de bus verkocht aan carnavalsvereniging "Nog Eine" (Nog eentje) uit Beek. Daar volgde de ombouw tot cabrioletbus. Vanaf de middendeuren werd het dak verwijderd en werden er banken verwijderd. Voor de middendeuren werd er niets veranderd.

In februari 2013 werd de bus verkocht aan de "Auwt Prinse" (oud-Stadsprinsen) uit Neerbeek die hem in de zomer van 2017 aan het Limburgs Bus Museum verkochten. Inmiddels is de bus weer voorzien van een dak.

• Lijst van musea in Limburg (Nederland)