Levenseindekliniek

De Levenseindekliniek is een Nederlandse medische instelling voor mensen met een euthanasieverzoek dat aan de zorgvuldigheidseisen van de euthanasiewet voldoet, maar van wie de eigen (huis)arts het verzoek niet kan of wil honoreren.

Stichting Levenseindekliniek
Geschiedenis
Opgericht1 maart 2012
OprichterNVVE
Structuur
VoorzitterDe heer dr. J.N. Schreuder
Werkgebiedheel Nederland
HoofdkantoorEisenhowerlaan 104, Den Haag
Doeleuthanasie
Media
Websitehttp://www.levenseindekliniek.nl

De kliniek is op 1 maart 2012 geopend en heeft 40 ambulante teams bestaande uit een arts en een verpleegkundige die aanvragen beoordelen en zo mogelijk honoreren.

De vestiging van de Levenseindekliniek in Den Haag heeft een kantoorfunctie. Er is geen kliniek in de letterlijke zin van het woord. Aanvankelijk bestond het idee om in het gebouw enkele ruimtes te realiseren, waar mensen – voor wie levensbeëindiging thuis of in de eigen omgeving niet mogelijk is – zouden kunnen sterven. In de praktijk bleek daaraan echter geen behoefte te bestaan. Mensen krijgen de euthanasie het liefst thuis. Op 15 februari 2016 zond 2Doc een documentaire uit via de NTR over deze instelling,[1] vlak na het verschijnen van de commissie Voltooid leven van D66-senator Paul Schnabel.

Werkwijze

In twee jaar (1 maart 2012 tot 1 maart 2014) hebben meer dan 1500 mensen een verzoek ingediend bij de Levenseindekliniek. 322 mensen kregen euthanasie. In 205 gevallen werd de euthanasie gegeven door een van de teams van de Levenseindekliniek, in de resterende gevallen bleek de huisarts na bemiddeling en consultatie bereid dat alsnog zelf te doen. Voorzitter Willie Swildens van de toetsingscommissies euthanasie stelde in maart 2013 dat de euthanasiepraktijk van de Levenseindekliniek zorgvuldig is. In maart 2014 maakte de kliniek bekend haar kennis op het gebied van euthanasie te willen delen met de beroepsgroep van artsen. De Levenseindekliniek wil artsen scholing aanbieden, hen terzijde staan met euthanasieconsulenten en 'buddy's' artsen laten helpen die worstelen met de euthanasiepraktijk. Artsenorganisatie KNMG zei daarop graag met de Levenseindekliniek te willen samenwerken om de kennis over euthanasie onder artsen verder te verspreiden. Uiteindelijk zou de Levenseindekliniek zichzelf zo op termijn overbodig willen maken. In 2014 kwam de kliniek drie keer in opspraak vanwege euthanasie op een bejaarde vrouw die niet in een verpleeghuis wilde wonen, euthanasie op een oudere psychiatrische patiënt en euthanasie op de 47-jarige Gaby Olthuis die met een ernstige vorm van chronisch oorsuizen kampte.

Bij de Levenseindekliniek melden zich vooral mensen die lijden aan ziektes die niet op korte termijn tot de dood leiden. Te denken valt aan ziekten als ALS, MS, COPD, tinnitus of de gevolgen van een hersenbloeding. Ook doen in vergelijking met de landelijke euthanasiepraktijk relatief veel psychiatrisch patiënten, dementerenden en mensen met een stapeling van ouderdomsklachten een euthanasieverzoek bij de Levenseindekliniek. Het aantal kankerpatiënten is in vergelijking met de landelijke cijfers klein.

Zie ook
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.