Larry Williams

Williams leerde op jonge leeftijd al pianospelen. In zijn tienerjaren verhuisde zijn familie naar Oakland (Californië). Daar werd hij lid van The Lemon Drops, een plaatselijke rhythm-and-bluesgroep. In 1954 keerde Williams terug naar New Orleans, waar hij als huisknecht in dienst trad bij zijn neef Lloyd Price. Via Price leerde hij andere mensen in de muziekwereld kennen, zoals Little Richard, met wie hij bevriend raakte, Robert Blackwell, de producer, en Art Rupe, de eigenaar van Specialty Records. Art Rupe sloot met Williams een platencontract af.[2]

In 1957 stopte Little Richard, Specialty’s topartiest, met zijn zangcarrière om dominee te worden bij de Zevendedagsadventisten. Specialty zag Williams als zijn opvolger. Williams had de rauwe stem, de harde uithalen en het opzwepende pianospel met Little Richard gemeen, maar hij maakte de verwachtingen toch niet helemaal waar. Hij haalde slechts viermaal de Billboard Hot 100, waarvan één keer de top tien, met Short fat Fannie, een parodie op Little Richards Long tall Sally.[3]

Na 1957 bleef Williams platen opnemen, maar het succes was voorbij. In 1959 werd hij gearresteerd voor de handel in drugs. Hij werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van drie jaar. Specialty zegde het platencontract op.[2]

Halverwege de jaren zestig werd Williams weer actief, nu voor het platenmerk Okeh. Hij vormde een duo met Johnny ‘Guitar’ Watson, dat zich liet begeleiden door een wisselend gezelschap musici. Mercy, mercy, mercy werd met een 96e plaats in de Billboard Hot 100 een klein hitje. Daarnaast trad hij op als muziekproducent. Hij produceerde ook twee albums van Little Richard, die weer platen was gaan maken: The explosive Little Richard en Little Richard's greatest hits: Recorded live!, en ook de single Poor dog (who can't wag his own tail) van 1966.

Tussen 1968 en 1978 maakte Williams geen platen en trad hij nauwelijks op.[2] In 1977 dreigde hij zijn oude vriend Little Richard te vermoorden omdat die een partij door Williams geleverde cocaïne niet had betaald. Het geschil werd in der minne geschikt doordat Richard betaalde; het voorval droeg ertoe bij dat hij opnieuw stopte met de popmuziek en terugging naar zijn kerk.[4]

Williams werd in 1980 op 44-jarige leeftijd dood gevonden in zijn huis in Los Angeles. Hij was door het hoofd geschoten. De autoriteiten kwamen ten slotte tot de conclusie dat het zelfmoord was geweest, maar de geruchten dat Willams’ dood een afrekening was binnen het milieu van drugshandel en naar verluidt ook prostitutie waarin hij verkeerde, zijn altijd gebleven.[2]

In 2014 werd Williams postuum opgenomen in de Louisiana Music Hall of Fame.[5] Bony Moronie staat op de lijst van de ‘500 Songs that Shaped Rock and Roll’ van de Rock and Roll Hall of Fame.[6]

• Discografie