Kennedy Space Center Lanceercomplex 39

In mei 2016 werd de vierde gelande Falcon 9-booster voor tijdelijke opslag bij de eerder gelande boosters in SpaceX' nieuwe horizontal integration facility op LC-39a geplaatst

In februari 2017 stond voor het eerst een Falcon 9 op LC-39A klaar voor de lancering van Dragonmissie CRS-10. De inmiddels afgebroken Rotating Service Structure was toen nog grotendeels intact.

Twee jaar na de ingebruikname door SpaceX was het aanzicht van LC-39A flink veranderd. Deze foto is van Crew Dragon testvlucht SpX-DM1

Sinds 2014 wordt platform 39A gehuurd door SpaceX, dat het heeft verbouwd tot een lanceerplaats voor bemande vluchten van Falcon 9-draagraketten met de Dragon 2-capsule (alias Crew Dragon). Daarnaast worden ook Falcon Heavy-raketten vanaf platform A gelanceerd en is het platform beschikbaar voor onbemande vluchten die SpaceX niet op het druk bezette SLC-40 kwijt kan. Hoewel SpaceX in eerste instantie zoveel mogelijk van de historische spaceshuttlelanceerinstallatie wilde behouden, is daar om veiligheidsredenen van afgezien. Het laten staan van deze stalen installatie zou veel onderhoud betekenen, aangezien de zoute lucht van de Atlantische Oceaan – die slechts enkele honderden meters verderop ligt – snelle roestvorming veroorzaakt. Loskomende onderdelen zouden een gevaar voor te lanceren raketten vormen. De draaiarm (rotating service structure) wordt daarom gedemonteerd en opgeslagen tot er een functie voor gevonden is. In de zomer van 2017 was de RSS reeds gereduceerd tot een geraamte. De verwachting is dat de afbraak in november 2017 voltooid is. De crew access tower wordt wel hergebruikt, maar deze wordt van een nieuwe toegangsarm voorzien. De bliksemafleider zal echter het veld moeten ruimen aangezien SpaceX de toren gaat verhogen en drie losse bliksemafleiders zal plaatsen. Het verhogen van de crew access tower is nodig voor (militaire) missies die verticale integratie vereisen. In dat geval zal de neuskegel met lading op een reeds rechtstandig geplaatste Falcon-raket worden gehesen en gemonteerd met een kraan die het bovenste deel van de Crew Access Tower zal vormen.

In februari 2016 werd complex 39A officieel operationeel. Operationeel hield in dat er technisch gezien Falcon 9- en Falcon-raketten gelanceerd konden worden. De verbouwingen waren echter nog niet klaar. Zelfs na de eerste lancering in 2017 ging dit werk nog door. Zo moeten de systemen voor bemande vluchten nog afgebouwd worden en zal de crew access tower nog van beschermende beplating worden voorzien. Het demonteren van de rotating service structure begon in het voorjaar van 2016 en werd in april 2018 afgerond. Van december 2015 tot halverwege 2016 werd de hangar die SpaceX aan de rand van LC-39A bouwde gebruikt voor opslag en onderzoek van gelande boostertrappen. In mei 2016 lagen er tijdelijk vier gebruikte Falcon 9-boosters in de hangar, die sinds januari 2017 als horizontale integratiefaciliteit wordt gebruikt, opgeslagen. Na het ongeluk met SpaceX-vlucht Amos-6 in september 2016 op SLC-40, dat grote schade opliep, werd besloten alle geplande Falcon 9-lanceringen voorlopig naar LC-39A te verplaatsen en het platform versneld gereed te maken. In februari 2017 was platform A pas echt gebruiksklaar. De oorzaak van het ongeluk was in de tussentijd gevonden en verholpen. Op 6 januari 2017 gaf de FAA al toestemming voor zeven SpaceX-lanceringen vanaf Vandenberg Air Force Base. Op 10 februari was de eerste roll out van een Falcon 9[3] in voorbereiding op deze lancering. Na een generale repetitie met een static fire twee dagen later[4][5] werd de raket terug in de horizontale integratiewerkplaats gebracht alwaar de Dragon op de raket werd gemonteerd voor de definitieve lancering. De definitieve vergunning van de FAA voor de eerste Falcon 9-lancering vanaf LC-39A kwam op 17 februari 2017.[6] De eerste lancering vanaf LC-39A was op 19 februari 2017. Dit betrof Dragon-missie CRS-10. Een dag eerder werd een lanceerpoging wegens technische problemen van de raket 13 seconden voor de geplande lancering gestopt.

De transporter/erector/launcher (TEL) van LC-39a rijdt op rails en niet op eigen kracht, maar wordt hij door een lier getrokken. Hierin wijkt deze TEL af van die op SpaceX andere lanceerinstallaties. De strongback is SpaceX eerste strongback met een zogenaamd "retraction frame". Dat houdt in dat deze niet volgens de eerder gebruikelijke methode een minuut voor de lancering 10 graden wordt weggekanteld, maar slechts 1 grade. Pas op het moment van de daadwerkelijke lancering wordt deze zo’n 45 graden weggekanteld, waarbij de strongback ook een enkele meters van de raket wegrijdt. Dit "retracktion frame"-systeem maakt dat er minder schade door de hete uitstoot van de raket aan de strongback wordt toegebracht, en de "umbillicals" (de kabels en slangen waardoor men de raket van externe elektriciteit voorziet en met brandstof vult) kunnen door de hoek van 1 grade korter zijn waardoor ze na het afkoppelen minder hard tegen de strongback klappen. Ook op het vernieuwde SLC-40 kreeg in 2017 een strongback met een soortgelijk retraction frame. Op Vandenberg SLC-4E is nog het oude protocol ongebruik.

Op 3 juni werd met SpaceX vlucht CRS-11 voor de honderdste keer een raket vanaf LC-39A gelanceerd. SpaceX is in staat gebleken ongeveer elke twee weken een Falcon 9 vanaf LC-39A te lanceren.

De verwachting was dat na enkele lanceringen de meeste generale repetities in de toekomst weer met lading zullen plaatsvinden. Dit gebeurde echter in 2017 nog bij geen van de achttien Falcon 9 lanceringen.

De lancering van de FalconHeavy demonstratievlucht vanaf platform A

De inauguratievlucht van de Falcon Heavy was op 6 februari 2018. De rakettrappen voor deze vlucht waren in de loop van 2017 in de hangar van LC-39A aangekomen. Ook werden in het najaar van 2017 enkele aanpassingen en upgrades ten behoeve van de Falcon Heavy aan de lanceerinstallatie van platform A uitgevoerd. Eerder meldde SpaceX dat deze aanpassingen waarschijnlijk zo'n 60 dagen in beslag zouden nemen en zouden beginnen zodra de normale Falcon 9-lanceringen terug naar (het in reparatie zijnde) SLC-40 verplaatst zijn (sinds 15 december 2017). Sinds de zomer van 2017 werd echter tussen de lanceringen door aan platform A gewerkt. Dit zou de tijd dat het platform inactief was flink verkorten. Op 28 december 2017 werd de Falcon Heavy voor het eerst verticaal op het lanceerplatform geplaatst en op 24 januari 2018 ontbrandden voor het eerst de 27 Merlin 1D-motoren van de core-boosters.

Na de eerste Falcon Heavy-vlucht werd verder gegaan met het klaarmaken van platform-A voor de Crew Dragon en werden daar weinig lanceringen uitgevoerd omdat SLC-40 daarvoor weer beschikbaar was. Wel werd de eerste Block-5 uitvoering van de Falcon 9 vanaf LC-39A gelanceerd. Op 20 augustus 2018 werd de futuristisch ogende toegangsarm voor de Crew Dragon aan de voormalige Spaceshuttle-lanceertoren bevestigd. Musk bevestigde op Twitter dat het plan om beplating op de toren aan te brengen nog steeds op de planning staat. “Het zou er anders niet uitzien”[7] waarmee Musk lijkt te wijzen op het stijlverschil tussen de uit de jaren 1960 stammende H-balkenconstructie en de nieuwe toegangsarm. Op 3 januari 2019 werd een Falcon 9 met Crew Dragon op het platform geplaatst en de toegangsarm aangesloten voor een mating test. De static fire test volgde drie weken later. En de eerste onbemande testvlucht van de Crew Dragon werd op 2 maart 2019 gelanceerd. Na flink wat vertraging door een ongeluk tijdens een grondtest waarbij de Crew Dragon ontplofte werd in januari 2020 vanaf 39A een succesvolle inflight abort test uitgevoerd wat de weg vrijmaakte voor SpX-DM2, de eerste bemande Crew Dragon-vlucht die voor 27 mei 2020 is voorzien.

In januari 2020 kondigde SpaceX de bouw van een mobiele integratietoren voor verticale plaatsing van satellieten op de Falcon 9 en Falcon Heavy aan. Deze toren zal over de raket heen worden geplaatst waardoor de neuskegel met daarin de satelliet niet hoeft worden gekanteld om op de raket te worden gemonteerd. Met name bij zeer gevoelige spionagesatellieten van de NRO is dat van groot belang. De toren die hoger dan de toegangstoren zal de verticaal geplaatste raketten ook tegen orkanen en van de vijfde categorie kunnen beschermen.[8]

In augustus 2019 heeft SpaceX bouwvergunningen aangevraagd om op LC-39A ook een lanceerinstallatie te bouwen voor hun volgende generatie raketten; Starship. De plaats waar die raketten zullen worden geplaatst ligt enkele tientallen meters ten zuidwesten van de plek waar de Falcon-raketten worden gelanceerd. Daarvoor wordt dus een nieuwe vuurgoot en een nieuw landingsplatform aangelegd waarmee een grote verandering voor het complex op stapel staat. Door deze tactiek kan SpaceX de Falcon-raketten blijven gebruiken naast de Starship-raketten. Op 14 september 2019 werden door fotografe Jullia Bergeron bouwactiviteiten op de locatie van het geplande Starship-platform waargenomen.[9]

De shuttlegerelateerde serviceconstructie van platform B is grotendeels gesloopt om plaats te maken voor de mobiele lanceertoren van het Space Launch System (SLS) en het daarbij horende ruimteschip Orion. Het is daarmee weer een clean pad geworden. NASA heeft de intentie om platform B in de periodes tussen de SLS-lanceringen (SLS/Orion lanceert tot 2023 waarschijnlijk maar twee keer en daarna hooguit eens per jaar) te verhuren aan commerciële ruimtevaartbedrijven die mobiele lanceertorens voor hun eigen raketten op het platform kunnen zetten. Daarmee lijkt de situatie van platform B weer op de situatie ten tijde van het Apolloprogramma. Orbital ATK (inmiddels Northrop Grumman Innovation Systems) en NASA gaven in 2016 te kennen in onderhandeling te zijn over verhuur van LC-39B en een "highbay" in het VAB ten behoeve van de Next Generation Launcher. De intermediate versie van deze raket die inmiddels is omgedoopt tot OmegA zou volgens planning in 2021 voor het eerst vanaf platform B moeten lanceren. De aanpassingen van Highbay 2 en mobiel lanceerplatform MLP-3 voor de OmegA zijn in augustus 2019 van start gegaan. Het mobiele lanceerplatform MLP-1, dat eerder al voor de Ares I werd aangepast, is nu aangepast voor SLS Block I. De torenconstructie van het Ares-platform kon in aangepaste vorm blijven. In plaats van één vuurgat heeft het platform nu drie vuurgaten. Ook de drie bliksemafleiders die voor de Ares I werden geplaatst, worden voor het SLS hergebruikt. Voor de latere Block IB en Block II-uitvoeringen van het SLS onder meer een nieuw mobiel platform met lanceertoren worden gebouwd en het VAB nogmaals aangepast moeten worden. Platform MLP-2 is daarvoor reeds gereserveerd.

In 2015 werd direct naast platform B een kleiner derde platform, 39C, gebouwd. De bedoeling is om zogenaamde startup-bedrijven ruimte te bieden om er nieuwe, kleine raketten te lanceren.[10] Meerdere kleine lanceerservices hebben echter aangegeven niet vanaf LC-39C te willen lanceren omdat dit te dicht bij LC-39B ligt en de planning van lanceringen op het ene platform lanceringen op het andere platform in de weg zou zitten. Daarnaast zijn ook LC-46 op het nabij gelegen Cape Canaveral Air Force Station en de Mid-Atlantic Regional Spaceport op Wallops Island in Virginia geschikt voor lichte lanceertuigen met mobiele lanceerplatforms en ook de staat Georgia probeert zich in de markt voor lichte commerciële lanceringen te mengen met hun toekomstige ruimtehaven Spaceport Camden. Ook onderzocht NASA in samenwerking met Space Florida de mogelijkheid om lanceercomplexen LC-48 en LC-49 op het Kennedy Space Center aan te leggen voor kleinere lanceertuigen. Het eerste platform van LC-48 is anno juni 2019 in aanbouw en komt ten zuiden van LC-39A.