Karelische Front

Op 21 augustus 1941 werd het Noordelijke Front gesplitst in twee nieuwe fronten. Terwijl het Leningradfront verantwoordelijk werd voor de verdediging van de stad, moest het Karelische Front het gebied ten noorden van het Ladogameer verdedigen. Aanvankelijk was de belangrijkste opdracht van het Front de verdediging van de noordelijke toegangswegen naar Leningrad. Gedurende het begin van de Vervolgoorlog wisten de Finnen delen van Karelië en Oost-Karelië te veroveren, maar ze zetten hun aanval niet verder en de frontlijn stabiliseerde zich rond de Fins-Russische grens van 1940.

Naarmate de oorlog vorderde, nam het belang van de spoorlijn naar Moermansk toe. Langs deze ijsvrije haven op het schiereiland Kola bereikten de geallieerde hulpkonvooien de Sovjet-Unie. De hoofdtaak van het Karelische Front evolueerde van de verdediging van Karelië naar de bescherming van deze vitale bevoorradingslijn. Bij het begin van operatie Barbarossa ondernam de Duitse Wehrmacht een poging om Moermansk te veroveren om de spoorlijn af te snijden. Tegen november 1941 had het Karelische Front de Duitse opmars tot stilstand gebracht en het front stabiliseerde zich.

Begin 1942 lanceerde het Karelische Front een aanval om Medvezjegorsk, een stad aan de noordoever van het Onegameer, te heroveren, maar de Fins-Duitse verdedigers wisten de aanval af te slaan. Ook het offensief in april 1942 aan de Svir en tweede poging in september 1942 om Medvezjegorsk te heroveren, faalden. Oorlogsvoering in dit gebied was voor beide partijen erg moeilijk. In tegenstelling tot de grote veldslagen rond Moskou en Stalingrad werd er slechts gevochten tussen kleine eenheden. De nadruk lag op de bevoorrading van deze troepen. De partij die voldoende voedsel en munitie kon aanvoeren naar het slagveld, won de strijd. Wegen waren schaars en slechts gedurende een beperkte tijd van het jaar begaanbaar.

In 1943 was het erg rustig aan dit front. De activiteiten beperkten zich tot schermutselingen op bataljonsniveau en speciale operaties van commando-eenheden. De Sovjets vormden een partizanenbrigade, die achter de Duits-Finse frontlinie enkele kleinere aanvallen uitvoerde en de Finse bevolking terroriseerde. De Duitsers probeerden de spoorlijn naar Moermansk te vernietigen.

Begin 1944 besliste Stavka om een offensief tegen Finland in te zetten met als bedoeling dit land tot overgave te dwingen. Op 20 juni 1944 startte het Karelische Front de operatie Svir-Petrozavodsk. Doordat de Finnen zich van de zuidelijke oever had teruggetrokken, verliep de aanval van het Karelische Front aanvankelijk vlot. Op 29 juni 1944 viel Petrozavodsk in handen van de Sovjets. Het 7e Leger bereikte op 10 juli de Finse hoofdverdedigingslinie, maar kon geen doorbraak forceren. Het 32e Leger probeerde de linie vanuit het noorden te passeren, maar ook deze poging faalde. De Finnen voerden een geslaagde tegenaanval uit en wisten twee divisies te vernietigen in de slag bij Ilomantsi. Stavka gaf generaal Meretskov de opdracht om de aanval te stoppen. Hoewel het Karelische Front een groot gedeelte van Karelië wist te heroveren, faalde het offensief in zijn doelstelling om de Finnen te verslaan. Toch leidde het tot een wapenstilstand tussen de Sovjet-Unie en Finland. Stalin realiseerde zich dat de bezetting van Finland te veel troepen van het Rode Leger zou vergen. Hij kon deze troepen niet missen en daarom sloot hij een akkoord met Finland.

In oktober 1944 startte het Karelische Front de Operatie Kirkenes-Petsamo met als doel de Duitse eenheden in Lapland te vernietigen. Het ruwe terrein en de barre weersomstandigheden bemoeilijkten militaire operaties in deze regio. Het Karelische Front slaagde er niet in om de Duitse 20e leger te vernietigen, maar enkel om de Duitsers terug te drijven naar Noorwegen. Op 27 oktober 1944 schortte generaal Meretskov alle operaties op, want tijdens de poolwinter was er geen militaire actie mogelijk.

De ervaring die de eenheden van het Karelische Front tijdens de gevechten opdeden, werd later gebruikt in de gevechten in Mantsjoerije.