Kabinet-Macmillan en -Douglas-Home

Het kabinet-Macmillan en -Douglas-Home was de uitvoerende macht van de Britse overheid van 10 januari 1957 tot 16 oktober 1964. Het Conservative kabinet trad aan na het aftreden van Anthony Eden op 10 januari 1957 vanwege het Brits/Franse fiasco tijdens de Suezcrisis en wegens zijn gezondheid, waarna Harold Macmillan werd beëdigd als premier.

Onder leiding van Macmillan wonnen de conservatieven de verkiezingen van 1959, maar daarna na de populariteit van de conservatieve regering zienderogen af. In juli 1962 vond, in een poging om haar populariteit te herwinnen, een aantal belangrijke wijzigingen in het kabinet plaats. Deze politieke ingreep werd al snel bekend als de Night of the Long Knives ("De Nacht van de Lange Messen"[1]) De populariteit van het kabinet bereikte een dieptepunt als gevolg van de zogenaamde Profumo-affaire. John Profumo, minister van Oorlog, had een relatie met callgirl Christine Keeler, die ook een relatie onderhield met de Sovjet-Russische marine-attaché Jevgeni Ivanov. Toen het schandaal aan het licht kwam, trad Profumo af, maar het kwaad was al geschied.

Op 18 oktober 1963 trad Macmillan, hij werd opgevolgd door minister van Buitenlandse Zaken Alec Douglas-Home. De parlementsverkiezingen van 1964 werden verloren door de Conservative Party - aangevoerd door Douglas-Home - en gewonnen door de Labour Party van Harold Wilson. Het verlies bleef echter beperkt. Het verschil tussen de Conservative Party en de Labour Party bedroeg uiteindelijk maar dertien zetels en dit was grotendeels dankzij premier Douglas-Home, die, ondanks zijn aristocratische voorkomen, capabel was overgekomen tijdens zijn korte premierschap.