Juliette Récamier

Juliette was de dochter van een notaris en werd opgevoed in het klooster l’Abbaye royale de la Déserte in Lyon.

In 1793, op 15-jarige leeftijd, trouwde zij met de veel oudere bankier Jacques Récamier (1751-1830), die aanvankelijk intiem met haar moeder omging. Het verhaal ging dat zij zijn natuurlijke dochter was en dat hij haar trouwde tijdens het Schrikbewind om haar toekomst veilig te stellen. De aristocraat ging ervan uit dat hij het wel niet lang meer zou maken en zijn leven zou eindigen op het schavot.[2] Récamier had geluk en bleef in leven. De eerste twee jaar bleef Juliette nog thuis wonen en onderhield een kuise en platonische relatie met haar echtgenoot.

Juliette Récamier, gezeten op een neo-klassieke of pompeiaanse "chaise-longue", een model dat naar haar is vernoemd. Onaf schilderij door Jacques-Louis David

Récamier werd plotseling erg rijk tijdens het Directoire. Hij is in 1800 benoemd bij de Banque de France en al in 1802 gingen er geruchten dat hij vanwege staatspapieren failliet zou gaan, hetgeen pas in 1805 gebeurde. Zijn pand in de Rue de la Chaussée-d'Antin, voorheen eigendom van Jacques Necker,[3] dat door iedereen bezocht wilde worden, want het werd op Etruskische wijze gedecoreerd en in empirestijl ingericht, is gekocht door de Brusselse zakenman François-Dominique Mosselman.

Een aanstelling als hofdame bij Joséphine de Beauharnais wees zij drie keer af.[4]

Mme Récamier reisde in 1806, 1808 en 1809 naar Coppet, waar zij op bezoek ging bij Mme de Staël haar beste vriendin. Récamier kreeg een huwelijksaanzoek van prins August van Pruisen. Vanwege haar contact met de Staël, die een boek over Duitsland had gepubliceerd, werd ook Juliette in 1811 verbannen door Napoleon. Joseph Fouché maakte haar duidelijk dat ze wel weg mocht gaan, maar niet kon terugkomen; Napoleon wilde Parijs voor zichzelf. Récamier woonde in Lyon, Châlons-en-Champagne en Chaumont, vervolgens trok ze naar Rome, en sloot vriendschap met Joachim Murat en Carolina Bonaparte.

Marmeren buste van Juliette Récamier (ca 1806) door Joseph Chinard.

Terug in Parijs, na de Restauratie organiseerde zij een goedlopende salon en onderhield een relatie met Benjamin Constant, die in 1815 tot staatsraad werd benoemd. Ook Jean Victor Moreau kwam op bezoek, alsmede Jean-Baptiste Jules Bernadotte, Lucien Bonaparte, Jean-Jacques Ampère, Charles Augustin Sainte-Beuve, Victor Cousin en François René de Chateaubriand, minister van Buitenlandse Zaken, met wie zij niet wilde trouwen, maar tot het einde van haar leven een relatie onderhield.

In 1819 vertrok zij naar een klooster l'Abbaye-aux-Bois toen aan de rand van Parijs gelegen, nu Place Récamier. Alphonse de Lamartine, Honoré de Balzac en Victor Hugo lazen er hun eerste werk voor. De nonnetjes droegen er zorg voor dat al het bezoek om middernacht weer weg was.

In 1830 stierf haar echtgenoot. Haar rol nam af na de Julimonarchie.

Mme Récamier werd aan het einde van haar leven blind en stierf tijdens een cholera-epidemie. Zij ligt begraven op de Cimetière de Montmartre.

• In 1859 verscheen Souvenirs et correspondances tirés des papiers de Madame Récamier, onder redactie van Madame Lenormant. Zij schreef ook Madame Récamier, les amis de sa jeunesse et sa correspondance intime (1872).
• Memoirs & Correspondence of Madame Recamier van Isaphene M. Luyster.

• François Guizot in de Revue des deux Mondes (december 1859 en februari 1873).
• E. Herriott, Madame Récamier et ses amis (1904).
• Madame Mohl, Madame Récamier, met een schets van het leven in Frankrijk in 1821 en 1862
• H. Noel Williams, Madame Récamier, and her Friends (Londen, 1901)
• Margaret Trouncer, Madame Récamier, Macdonald, 1949.

• (fr) Tentoonstelling in Lyon
• (fr) de complete audio-guide van de tentoonstelling

Zie de categorie Juliette Récamier van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.