Banque de France

De Banque de France (BdF) is de centrale bank van Frankrijk.

Geschiedenis

1716 - John Law opent de "Banque Générale"
1718 - De Banque Générale wordt genationaliseerd en hernoemd naar "Banque Royale"
1721 - De bank crasht en de chief executive slaat op de vlucht
1800 - Stichting "Banque de France" door Napoleon Bonaparte
1803 - Op 14 april krijgt de nieuwe bank voor 15 jaar het alleenrecht om papiergeld uit te geven in Parijs.
1806 - Op 22 april wordt bij wet het Centraal Comité opgeheven. Het wordt vervangen door een gouverneur en twee afgevaardigd gouverneurs, alle drie aangewezen door de keizer.
1808 - Een decreet van 16 januari bepaalt de statuten van de bank, die geldig bleven tot 1936. Door het decreet van 6 maart 1808 kon de bank het voormalige herenhuis van de graaf van Toulouse in de rue La Vrillière in Parijs aankopen als hoofdzetel.[2]
1808–1936 - Het bankpapier geldt als wettelijk betaalmiddel. Er komen bijkantoren.
1936–1945 - Nationalisatie
1973 - Herschrijven van de statuten
1993 - Een ingrijpende hervorming zorgde voor voldoende onafhankelijkheid van de dagelijkse politiek in haar opdracht te zorgen voor prijsstabiliteit. Dit maakte mee de EMU mogelijk.
1998 - Integratie in het Europees Stelsel van Centrale Banken

Bronnen, noten en/of referenties

BDF in verhouding tot andere leden van ECB volgens Instituut Clingendael (mei 2013)
Het was ooit eigendom geweest van Lodewijk Alexander van Bourbon, graaf van Toulouse; een bastaard van Lodewijk XIV.

Zie de categorie Banque de France van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.