Jean Brachet

Jean Louis Auguste Brachet (Etterbeek, 19 maart 1909 - 10 augustus 1988[1]) was een Belgisch biochemicus die een essentiële bijdrage heeft geleverd aan ons begrip van de rol van RNA. Hij was een van de vaders van de experimentele en chemische embryologie en van de moleculaire biologie. Op dit vlak kan hij worden beschouwd als voortzetter van het werk van zijn vader Albert Brachet, embryoloog en professor aan de faculteit geneeskunde van de Université Libre de Bruxelles.

Brachet studeerde geneeskunde aan de Université Libre de Bruxelles, waar hij in 1934 summa cum laude afstudeerde. Hij was daarop werkzaam aan de Universiteit van Cambridge en de Princeton University en aan verschillende instituten van de maritiem-biologisch onderzoek. In 1938 werd Brachet benoemd tot hoogleraar Dierlijke Morfologie en Algemeen Biologie aan de Universite Libre de Bruxelles en onderzoeksdirecteur van het Internationale Laboratorium voor Erfelijkheidsleer en Biofysica in Napels.[2]

In 1933 slaagde Brachet erin om aan te tonen dat het DNA kon worden teruggevonden in de chromosomen en dat RNA in het cytoplasma van alle cellen aanwezig was.[3] Zijn werk met Torbjörn Caspersson toonde aan dat RNA een actieve rol speelt in de eiwitsynthese. Brachet verrichtte ook baanbrekend werk op het gebied van celdifferentiatie. Brachet schreef in latere publicaties dat differentiatie wordt voorafgegaan door de vorming van nieuwe ribosomen en gepaard gaat met de introductie van de kern van een golf van nieuw boodschapper-RNA.

Hij publiceerde vele artikelen en zeven boeken. In 1948 werd Jean Brachet de Francquiprijs voor biologische en medische wetenschappen toegekend. Hij werd in 1966 ook buitenlands lid van de Royal Society.

Zijn dochter, Lise Brachet, schreef een boek ter zijner nagedachte, getiteld « Jean Brachet, mon père ».