Japanse bezetting van Korea

Japan, dat door zijn jarenlange isolatie van de rest van de wereld een soort van buitenstaander was geworden, kwam in de 19de eeuw tot de conclusie dat het Westen steeds meer en meer aan macht won in Azië door zijn imperialistische politiek. Zelf begon Japan hierdoor vrij angstig te staan tegenover het westerse imperialisme. Als reactie hierop liet Japan zijn macht gelden in Azië. Vele gebieden kwamen onder Japans bewind. Hiermee werd gepoogd de nationale soevereiniteit in stand te houden en een defensieve kring op te bouwen rond Japan.

Keizerin Myung Sung, ook wel Queen Min genoemd, was de Koreaanse keizerin op het einde van de 19de eeuw. Ze slaagde erin om Korea uit de handen te houden van Japan door de hulp in te roepen van keizerrijk Rusland en Chinese keizerrijk onder de Qing-dynastie. In 1895 werd ze vermoord, op bevel van de Japanse minister Miura Goro (三浦梧楼).

Van 1894 tot 1895 voerden de Chinezen en de Japanners de Eerste Chinees-Japanse Oorlog, waarbij het twistpunt de macht over Korea was. Japan vreesde een uitbreiding van het Russische rijk en zocht bondgenoten die op dezelfde lijn lagen met de Meiji-ideologie en die zich in de directe omgeving bevonden. Korea wenste echter niets te maken te hebben met Japan. Het wilde alleen zijn banden met China onderhouden, terwijl deze laatste niet bereid was zijn vazallenstaat op te geven. In die tijd was in Korea de laatste dynastie aan de macht, de Joseon-dynastie (조선왕조,朝鮮王朝). Japan won de strijd van China en kon hierdoor als overwinnaar een aantal gunstige eisen afdwingen in het op 17 april 1895 ondertekende verdrag van Shimonoseki. In dit verdrag erkende China Korea als een onafhankelijke staat en deed China afstand van alle eventuele rechten erop.

Met de Russisch-Japanse Oorlog, die duurde van 1904 tot 1905 en die weer door Japan gewonnen werd, kon alle Russische invloed uit Korea verdreven worden. Niet veel later volgde het Taft-Katsura akkoord, tussen de Verenigde Staten en Japan, waarbij aan Japan vrij spel in Korea gegeven werd terwijl Japan zich niet zou moeien met de Amerikaanse Filipijnen. In een toespraak verklaarde de toenmalige Amerikaanse president Theodore Roosevelt:

Koreaanse vrijwilligers in Japanse dienst, 1943

Toen Japan de volledige macht had over de Koreaanse regering en militie, richtte het een gendarmerie op waar zowel Japanners als Koreanen lid van konden worden. Toch was de nood aan deze militie niet zo groot, tot de 1 maart-Beweging. Op deze dag in 1919 begaven zo'n miljoen Koreanen zich de straat op om te protesteren tegen de Japanse heerschappij en om hun onafhankelijkheid te eisen. Deze betoging dwong de Japanse regering om haar beleid van opgedrongen japanisering te versoepelen. Desondanks betekende de betoging ook dat de gendarmerie echt in werking werd gezet, en zij kregen de toestemming om zonder huiszoekingsbevel willekeurig huizen binnen te gaan en te zoeken naar bezwarende zaken tegen het Japanse beleid. Toen Japan in 1941, door de aanval op Pearl Harbor, rechtstreeks betrokken raakte in de Tweede Wereldoorlog, begon het met het verzamelen van troepen. Vele Koreaanse mannen werden opgeroepen om zich of bij het Keizerlijke leger te vervoegen, of om te werken in de militaire industriële sector. Zo'n 18.000 Koreaanse mannen ondergingen de testen om toegelaten te worden in het leger maar in 1944 werd geteld dat er zo'n 20.000 het leger waren ingegaan. In totaal waren er zo'n 242.341 Koreaanse werklieden gedurende de oorlog, en zo'n 22.182 stierven.

In 1939 werd het Koreaanse volk door de koloniale autoriteiten onder druk gezet om hun eigen Koreaanse naam om te zetten in een Japanse. Meer dan 80% van de bevolking heeft dit inderdaad gedaan.

Vanwege de aanwezigheid van vele Japanse soldaten in Korea (en andere bezette gebieden) werd het principe van troostmeisjes ingevoerd. In Korea werden duizenden jonge vrouwen gedwongen om het troostmeisje te zijn van een Japanse soldaat, iets wat in de praktijk ook even goed een seksslaaf kon worden genoemd.

Japan geloofde sterk in de gedachte dat goed onderwijs voor eenheid bij het volk zou zorgen, en dat het Koreaanse volk zich zo achter zijn beleid zou kunnen scharen. Daarom werden nieuwe scholen opgericht, waarin werd lesgegeven in een optimale sfeer. Een van de struikelblokken was echter dat er enkel en alleen lesgegeven werd in het Japans (en ook wat klassiek Chinees), en dat hiermee de Koreaanse taal verdrongen werd. Koreaanse taal- en geschiedenislessen waren strikt verboden. Dit was een stap naar de poging om de gehele Koreaanse cultuur te verdringen, en om van Korea een soort tweede Japan te maken.

In de jaren 30 begon de Japanse regering zich bezig te houden met de Koreaanse taal. In Seoel werden maatregelen genomen ter onderdrukking van het Koreaans, wat uiteindelijk zou leiden tot een verbod op het gebruik van deze taal in alle media.

Japan ging heel ver in het verdringen van de Koreaanse cultuur. In kranten en op de radio's mocht de Koreaanse taal niet gebruikt worden, op straffe van verbanning. In de plaats van het Koreaans moesten kranten en radio's in het Japans hun informatie aan het volk verschaffen. Vele Koreaanse monumenten werden verwoest en vroegere Koreaanse oorlogshelden geridiculiseerd. Dit alles zou uiteindelijk slechts leiden tot de heropflakkering van het Koreaans nationalisme. Ook leidde het juist tot de hergeboorte van de Koreaanse taal, daar men het Japans steeds meer wilde vermijden, en dieper in begon te gaan in het Koreaanse schrift, hangul genaamd.

De eerste jaren van de bezetting werden vooral gewijd aan het uitbreiden en verbeteren van de landbouwsector. Door middel van irrigatie, regenbekkens en pesticidengebruik slaagden de Japanners erin om de Koreaanse landbouw een grote duw in de rug te geven, wat leidde tot een grotere productie van rijst en andere graansoorten. De rijstproductie steeg met 33%, waarvan de helft naar Japan geëxporteerd werd, iets dat Japan zeer goed uitkwam toen in 1918 de voedselrellen uitbraken. Veel voedsel werd op een goedkope manier naar Japan geëxporteerd in tijden van nood en tegen lage prijzen.

Japan introduceerde een groot aantal nieuwe technologieën in Korea. Zo werd de gehele infrastructuur verbeterd; er werden betere wegen en spoorwegen aangelegd en de havenstructuren werden volledig vernieuwd. Ook nieuwe communicatiesystemen werden geïntroduceerd. Al deze elementen zorgden voor een snelle groei van de Koreaanse handel, zowel op nationaal als op internationaal vlak. Ook werd er iets gedaan aan hygiëne en gezondheidszorg. Nieuwe medicijnen werden geïmporteerd, en ziekenhuizen werden in een snel tempo opgericht, hetgeen zorgde voor een daling van het sterftecijfer en een bevolkingsgroei. Gedurende elk jaar van de Japanse bezetting groeide het bevolkingsaantal met zo'n 1,4%.

Uit het annexatieverdrag kan men al opmerken dat er geen enkele regel was in verband met stemrecht/plicht. Dit kwam doordat iedere inwoner van Korea, ongeacht zijn etniciteit, geen enkel stemrecht had. Er was ook geen enkele Koreaan te vinden in het Hogerhuis te Tokio, noch in het Lagerhuis. Dit bleef ook zo tot 1945, tot het Naisen Ittai, een soort van laat integratieproces, waarbij Japan besloot om 10 Koreaanse vertegenwoordigers toe te laten in het Hogerhuis en 16 in het Lagerhuis. Toch werd dit nooit uitgevoerd in de praktijk daar iets later in dat jaar de Tweede Wereldoorlog eindigde en Japan zich overgaf.