Jacoba Haas

Al op 17-jarige leeftijd tekende ze portretten op Place du Tertre in Parijs en bezocht ze de ateliers van de Académie de la Grande Chaumière. Haas groeide op in Amsterdam aan de Nieuwe Keizersgracht, waar zij in haar jeugd de surrealistische kunstschilder Willem Wagenaar leerde kennen. In 1971 debuteerde ze met surrealistische tekeningen in Galerie Facet te Amsterdam. Na een kortstondig huwelijk werd Wagenaar eind jaren zeventig haar levenspartner; hij woonde bij haar tot zijn dood in 1999. Haas inspireerde Wagenaar weer tot hervatting van zijn surrealistische schilderkunst[1]. Wagenaar was met schilderen gestopt nadat zijn werk vernietigd was door de bezetters tijdens de Tweede Wereldoorlog[2]. Haas maakte deel uit van "De Surrealisten", een gezelschap van schrijvers en schilders, onder wie Moesman, Willem Wagenaar en Louis Lehmann, dat maandelijks bijeenkomsten hield in Amsterdam, waaronder in haar atelier in Amsterdam[3].

Samen met Wagenaar produceerde Haas in 1990 een kunstwerk voor het Dutch Interiors project voor de 18e Tokyo Biënnale in Japan[4]. Het kunstwerk werd tentoongesteld in het Tokyo Metropolitan Art Museum en het Kyoto Municipal Museum of Art en in het Centraal Museum in Utrecht.

Het oeuvre van Haas varieerde van surrealistische taferelen, impressionistische landschappen tot magisch realistische portretten (Website van Jacoba Haas). Haas heeft haar werken o.a. tentoongesteld in de Stopera van Amsterdam, Hotel De Wereld in Wageningen, Het surrealistische Kabinet Hendrik Beekman in Marrum en in verscheidende galeries in stad en Centraal Frankrijk. In Frankrijk is één van Haas' werken gepubliceerd op een nationale postzegel. Jacoba Haas portretteerde onder andere de schilders Willem Wagenaar, Jopie Moesman, Louis Wijnbergen en Gé Röling; schrijvers en dichters Simon Vinkenoog en Louis Th. Lehmann; en de filmer Emile van Moerkerken[5]. Haar werk verscheen in verschillende boeken over kunsttechnieken van Het Spectrum en Lekturama.[6][7]