Gustaaf Sap

Sap behaalde eerst in 1905 het onderwijzersdiploma aan de normaalschool in Torhout en promoveerde in 1911 tot licentiaat in de handels- en consulaire wetenschappen en in 1912 tot doctor in de politieke en sociale wetenschappen aan de Katholieke Universiteit Leuven. In 1913 werd hij hoogleraar aan de handelshogeschool van de KU Leuven en na de oorlog aan de rechtsfaculteit.

Van 1915 tot 1918 was hij in Le Havre secretaris van de minister van Openbare Werken en Landbouw Joris Helleputte. Hij werd tevens een vertrouwensman van de Frontbeweging. Na de Eerste Wereldoorlog twijfelde hij tussen de Frontpartij en de Katholieke Partij, maar uiteindelijk koos Sap voor deze laatste partij.[1]

Van 1919 tot 1940 was hij lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers voor het arrondissement Roeselare-Tielt. In mei 1931 lokte hij met een ophefmakende interpellatie over het uitblijven van de taalontwerpen de val van de regering-Jaspar II uit. De nieuwe premier Jules Renkin vroeg Sap in de regering te komen, maar hij weigerde. Na de herschikking van de regering-Renkin was hij van mei tot december 1932 minister van Openbare Werken. Vervolgens was hij van december 1932 tot juni 1934 minister van Openbare Werken, Landbouw en Middenstand en van juni tot november 1934 minister van Financiën in de regering-De Broqueville II.

Sap was sedert 1919 beheerder van het dagblad De Standaard, toen in handen van Frans Van Cauwelaert. In 1927 verwierf hij de meerderheid van de aandelen en vanaf 1929 nam hij de leiding van de krant in handen. Hij wijzigde de gevolgde koers, zodat het blad tegemoetkwam aan de Vlaams-nationalisten en afstand nam van de katholieke Vlaamse Kamergroep onder leiding van Frans Van Cauwelaert. De koers was nochtans ook eerder wispelturig, naargelang Sap al of niet in de regering zetelde.

Als minister van Financiën waarschuwde hij in 1934 voor het faillissement van de Middenkredietkas en de Algemeene Bankvereeniging, die de Belgische Boerenbond controleerde. Hij eiste het ontslag van de leiding van de bond, maar werd zelf uit de regering geweerd en beschouwde dit als een zet van de Boerenbond.

In 1937 werd hij uit de katholieke parlementsfractie gezet, na een ophefmakende interpellatie over de financiële malversaties bij de Nationale Bank, gericht tegen premier Paul van Zeeland. In 1938 werd hij weer in de fractie opgenomen. Niet veel later, in april 1939, werd hij weer minister omdat volgens Marcel-Henri Jaspar 'een regering zonder Sap onmogelijk geworden was'. In de regeringen Pierlot II en Pierlot III werd hij minister van Economische Zaken en Middenstand, wat hij bleef tot aan zijn dood in 1940. Na zijn plotse dood door hartproblemen, werd hij in de regering opgevolgd door August De Schryver.

Gustave Sap was schoonvader van André Vlerick, Jan Piers, Marcel Simkens, Jacques Van der Ghote en Albert De Smaele.

• Le régime légal des bourses en Allemagne, Leuven, 1912.

• Gedenkboek Gustaaf Sap, Brussel 1941.
• H.J. ELIAS, 25 jaar Vlaamse Beweging, 1969.
• Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.
• Gaston DURNEZ, De Standaard. Het levensverhaal van een Vlaamse krant, Deel I, Brussel, 1985.
• Emmanuel GERARD, De katholieke partij in crisis. Partijpolitiek leven in België (1918-1940), Leuven, 1985.
• Emmanuel GERARD, Gustaaf Sap, in: Nationaal Biografisch Woordenboek, Deel XII, Brussel, 1987.
• C. VLERICK-SAP, Gustaaf Sap, mijn vader. Herinneringen, 1996.
• Guido PROVOOST & Emmanuel GERARD, Gustaaf Sap, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.

• Fiche Gustave Sap op Odis