Guido Geelen

Veel van zijn sculpturen zijn opgebouwd uit reproducties in klei van allerlei objecten: autobanden, urinoirs, computers, televisies of stofzuigers. De nog zachte voorwerpen van klei zijn in een kist geduwd en zo tot rechthoekige blokken gevormd. Van deze blokken bouwt Geelen reusachtige muren. Het geheel ziet er chaotisch en tegelijk keurig uit. De strakke begrenzingen van de muur contrasteren met de beweeglijkheid die ontstaat door het spel van licht en schaduw; de bizarre verzamelingen maken de beelden uitbundig en vrolijk.

Ondanks zijn ongewone toepassing van keramiek verwijst Guido Geelen naar traditionele vormen en functies van aardewerk. Hij gebruikt traditionele maar ook industriële technieken. Sommige van zijn beelden worden geglazuurd, hij gebruikt afgedankte gietvormen uit de industrie en hij heeft zogenaamde transfers gebruikt: een soort plakplaatjes waarmee in aardewerkfabrieken afbeeldingen op aardewerk worden afgedrukt. Zo kan hij kitscherige afbeeldingen van bloemen, dieren en schepen op zijn werk aanbrengen. Ook Delfts blauwe tegels verwerkt hij in zijn beelden. Zo maakte hij eind jaren ’80 vazen die opgebouwd lijken uit Delfts blauwe tegeltjes, met gaten doorboord. Deze werden in een ruitvorm aan de muur gehangen en in de gaten werden tulpen gestoken. Zo ontstonden vazen die niets van de traditionele bloemen- of tulpenvaas hebben, maar wel verwijzen naar de oud-Hollandse traditie van Delfts blauw en tulpen.

Een latere variatie hierop vormen de vaasbeelden die hij tien jaar later maakte van op hun rug liggende honden. Uit hun buik steken glazen buisjes waarin bloemen kunnen worden geplaatst. De honden zijn vervormd en verwrongen. Sommige zien er vrolijk uit, andere zijn soms nauwelijks meer als hond te herkennen en wekken associaties met halfverteerde verkeersslachtoffers. Geelen bedekte de vazen met een glanzend platinaluster als kostbare beelden uit de barok.

De laatste jaren werkt Geelen niet alleenmaar in klei. In 1994 ging hij brons gebruiken, in 1998 aluminium. Stofzuigers, urinoirs, telefoons, wastafels, Goudse pijpen en stukken hout worden afgegoten en samengevoegd. De gietkanalen, die anders na het gietproces worden weggezaagd, laat Geelen intact. Zo worden de beelden overwoekerd door een vreemd netwerk van aders. Van geometrische ordening, zoals bij de eerdere muren, is geen sprake meer. De ‘imploderende’ beelden, zoals Geelen het noemt, hebben plaatsgemaakt voor ‘exploderende’, bijna chaotische sculpturen van brons en aluminium. Daarnaast maakt Geelen levensgrote dieren, koeien, kippen en varkens, van aluminium, soms bedekt met bladgoud. Ook hier zijn de gietkanalen niet weggehaald.

• 1988 Aanmoedigingsprijs voor toegepaste kunst van het Amsterdams Fonds voor de Kunst
• 1989 Charlotte Köhler Prijs van het Cultuurfonds
• 1989 Vordemberge–Gildewart prijs van de Zwitserse Friedrich Vordemberge-Gildewart Stiftung
• 1995 Aanmoedigingsprijs voor fijne kunst van het Amsterdams Fonds voor de Kunst
• 2000 Dr. A.H. Heinekenprijs

• Museum De Pont, Tilburg[1]

• 
  Uithangborden (1998), Tussen de bogen, Amsterdam
• 
  idem
• 
  idem
• 
  idem
• 
  Diersculpturen (2012), Leiden
• 
  Hinde (2012), in Bangert en Oosterpolder, Hoorn
• 
  Ei 2011 (2013), Barneveld
• 
  Zonder titel (2017), Amsterdam

• Lijst van Nederlandse beeldhouwers
• Lijst van Nederlandse keramisten

Zie de categorie Guido Geelen van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.