Goethiet

Het heeft een hardheid van 5 tot 5,5 op de hardheidsschaal van Mohs. De dichtheid is 3,3 tot 4,3 en het mineraal is niet radioactief.

Het mineraal werd in 1806 geïdentificeerd en is genoemd naar de Duitse schrijver Johann Wolfgang von Goethe die zich voor mineralogie interesseerde.

Goethiet is een veelvoorkomend ijzererts, dat over de hele wereld voorkomt door verwering van andere ijzerhoudende mineralen als magnetiet en pyriet. In Europa komt het onder meer voor in Elzas-Lotharingen (Frankrijk), Westfalen (Duitsland) en Bohemen (Tsjechië). Het wordt ook gebruikt als kleipigment; in de grotschilderingen van Lascaux in Frankrijk is goethiet als pigment aangetroffen. Limoniet, de onvolkomen gekristalliseerde variant van goethiet, is een bestanddeel van het gesteente umber.

In 2004 werd het mineraal ook op de planeet Mars geïdentificeerd door de robot "Spirit" van de NASA. Dit kan erop wijzen dat er in het verleden water aanwezig was op Mars, want goethiet wordt enkel gevormd in aanwezigheid van water.

De schraaptandjes op de radula (rasptong) van de gewone schaalhoren zijn van een natuurlijk composiet, dat bestaat uit het harde goethiet, versterkt met vezels van chitine. Anno 2015 is dit het sterkste natuurlijke materiaal dat bekend is. Deze composiet is uitzonderlijk hard, taaier dan kevlar en sterker dan spinrag. De opbouw van het composiet zorg ervoor, dat de grote en de kleine tanden even sterk zijn, wat bijzonder is, omdat grote structuren meestal veel fouten bevatten en daardoor makkelijker breken. De gewone schaalhoren is een zeeslak, die langs de Europese Atlantische kust leeft. Hij gebruikt de harde tanden om zijn voedsel los te schrapen van de rotsachtige ondergrond.[1][2]

• Lijst van mineralen
• Lijst van naar een persoon genoemde mineralen

Zie de categorie Goethite van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.