Georg Meier (coureur)

Georg Meier werd meestal "Schorsch" (Beiers voor Georg) genoemd, maar ook wel "Gusseiserne Schorsch" (Gietijzeren Schorsch). Toen hij 14 jaar was ging hij van school en hij werd leerling bij een reparatiewerkplaats voor motorfietsen in zijn woonplaats Mühldorf. Toen hij hoorde dat de Bayerische Landespolizei een motorkorps ging samenstellen solliciteerde hij en in 1929 werd hij aangenomen. Na een opleiding van drie jaar werd hij in 1932 lid van het korps. Als lid van het motorkorps van de politie nam Schorsch Meier deel aan de in die tijd populaire 1.000 km lange betrouwbaarheidsritten. Dat was een goede training voor een motorordonnans, maar motorsport was ook een vorm van propaganda voor de regimes van Adolf Hitler en Benito Mussolini. In 1934 finishte hij met een vrij trage BMW R 4 een 1.000 km met een uur voorsprong op het schema en daarmee trok hij de aandacht van het Duitse militaire team. Met dat team, waarin ook Fritz Linhardt en Joseph Forstner zaten, won hij een groot aantal betrouwbaarheidswedstrijden en kreeg hij zijn bijnaam "Der Gusseiserne Schorsch".

In 1937 werd Schorsch Meier geselecteerd voor het Trophy Team voor de International Six Days Trial in Wales. Dat team gebruikte 500 cc BMWs. Aan het einde van de wedstrijd stonden het Britse en het Duitse team gelijk in punten. Het evenement werd beslist met een wegrace op Donington Park. Het Britse team gebruikte 350cc motoren, waardoor een handicap toegepast werd: het Duitse team moest een ronde meer afleggen. De Britse coureurs Vic Brittain (Norton) en George Rowley (AJS) hadden race-ervaring die Meier niet had. Meier won de snelheidsrace maar in het totale teamklassement kwamen de Duitsers 10 seconden tekort op de Britten. Meier had getoond racetalent te bezitten en werd opgenomen in het fabrieksteam van BMW.

BMW zocht een vervanger voor Otto Ley, die zijn loopbaan wilde beëindigen. Bij een race in Schleiz kreeg Meier de kans te trainen met de nieuwe RS 500 compressorracer. Na een paar ronden vertelde hij de racemanager dat dit veel te gevaarlijk voor hem was. Die wist hem te overtuigen door te zetten en Meier reed de op drie na snelste ronde. Omdat hij nog niet was ingeschreven mocht hij niet in de race zelf starten. In 1938 maakte hij officieel deel uit van het team van BMW. Bij zijn eerste race in Eilenriede (Hannover) startte hij zó slecht dat hij op de laatste plaats terechtkwam. Hij reed de snelste raceronde en een nieuw ronderecord en won de wedstrijd alsnog. In 1938 waren Karl Gall, Jock West en Georg Meier ingeschreven voor de Senior TT. Gall raakte in de training gewond bij een val in de buurt van de Gooseneck en kon niet racen. Voor de start van de wedstrijd verwisselde een monteur een bougie in de motor van Meier, maar beschadigde daarbij de schroefdraad waardoor Georg Meier op één cilinder moest starten. Hij ging nog wel van start, maar viel al in de eerste ronde aan de voet van Bray Hill uit. Hij won in dat jaar de Grand Prix van België, de Grand Prix van Duitsland, de Groote Prijs van Nederland en de Grand Prix van Italië en hij werd Europees kampioen en kampioen van Duitsland. In 1939 was Georg Meier al opgeroepen als Feldwebel (Sergeant) en werkte hij als instructeur bij de militaire politie (Feldgendarmerie). Hij bleef tijdens zijn verlof racen voor BMW. Tijdens de trainingen voor de Isle of Man TT crashte Karl Gall bij Ballaugh Bridge. Hij werd naar Ramsey Cottage Hospital in Ramsey afgevoerd, maar overleed aan zijn verwondingen en de gevolgen van een longontsteking. BMW overwoog de rest van het team terug te trekken, maar uiteindelijk startten Georg Meier en Jock West beiden in de Senior TT. Georg won de wedstrijd met groot gemak nadat hij van start tot finish geleid had en reed een gemiddelde snelheid van 89,38 mijl per uur. Jock West werd tweede. Georg Meier was de eerste niet-Brit die het koningsnummer van de TT gewonnen had. Twee weken later won Georg Meier de TT van Assen. Later won hij ook nog de Grand Prix van België op Spa-Francorchamps en was hij de eerste die in een Grand Prix een gemiddelde rondesnelheid van meer dan 100 mph haalde. Na een uitstapje met de Auto-Union naar Frankrijk keerde hij terug op de motorfiets en hij startte in de Grand Prix van Zweden van 1939. In de achtervolging op Dorino Serafini op de Gilera Rondine viercilinder met compressor viel hij twee keer. Daardoor liep hij een rugblessure op die hem voor de rest van het seizoen 1939 uitschakelde. Hij moest twee maanden rust houden.