Fangataufa

In 1964 werden de bewoners van het eiland (en het atol Moruroa) definitief geëvacueerd op last van de Franse regering en kwam het Franse leger in actie om de infrastructuur aan te leggen die noodzakelijk was voor het uitvoeren van kernproeven. Het eiland kwam ook onder direct gezag van de regering in Parijs. Op 19 juli 1966 werd de eerste atoombom (70 kT TNT) door een bommenwerper op het eiland afgeworpen en op 24 augustus 1968 testte Frankrijk haar eerste waterstofbom (2,6 megaton TNT) op het eiland. Tussen 1966 en 1996 zijn er door de Franse krijgsmacht 13 kernproeven uitgevoerd. Dit waren 5 bovengrondse en 7 ondergrondse tests.

Na 1996 werd de hele militaire infrastructuur ontmanteld. Met Google Earth (2017) is te zien dat de start- en landingsbaan in het noorden van het eiland overwoekerd is. Hoewel de plaatselijke Polynesische regering gevraagd heeft om het gezag over de eilanden terug te krijgen, vallen die eilanden nog steeds direct on der Franse regering in Parijs. Er wordt regelmatig onderzoek gedaan naar de achtergebleven radio-actieve besmetting. In een rapport uit 2006 aanvaardde de Franse regering de volledige verantwoordelijkheid voor de sociale en economische gevolgen en de gezondheidsproblemen van de bewoners van de archipel.

Volgens een rapport uit 2016 bedroeg de door de kernproeven veroorzaakte radio-actieve straling 0,1% van de natuurlijke achtergrondstraling van 1,4 mSv/an (= 1,4 millisievert/jaar). Dit betreft het bewoonde gebied in heel Frans-Polynesië buiten de eilanden waarop de proeven plaatsvonden en het gaat vooral om de verontreiniging met het isotoop Cesium-137.[1] Op de website van avibase staat een lijst met broedvogels op Fangataufa. Er komen 22 meest zeevogelsoorten voor waaronder vijf soorten van de Rode Lijst van de IUCN waaronder de hendersonstormvogel (Pterodroma atrata).[2]

Zie de categorie Fangataufa van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.