Faces of Death

Faces of Death is een Amerikaanse exploitatiefilm/mondofilm uit 1978 van John Alan Schwartz (die de film schreef onder het pseudoniem Alan Black en regisseerde als Conan LeCilaire). De horrorfilm is een pseudo-documentaire, waarin lijkschouwer Dr. Francis B. Gröss (gespeeld door Michael Carr) videomateriaal toont van dodelijke ongelukken en mensen in andere dodelijke situaties. De film wisselt materiaal waarin menselijke slachtoffers daadwerkelijk in situaties met dodelijk afloop te zien zijn af met geënsceneerde scènes.

Faces of Death
TaglineBanned in 40+ countries!
Alternatieve titel(s)The Original Faces of Death
Faces of Death I
Face à la mort
RegieJohn Alan Schwartz (als Conan Le Cilaire)
ProducentRosilyn T. Scot
William B. James (executive)
Herbie Lee (executive)
ScenarioJohn Alan Schwartz (als Alan Black)
HoofdrollenMichael Carr
Samuel Berkowitz
Mary Ellen Brighton
Thomas Noguchi
John Alan Schwartz
MuziekGene Kauer
MontageLaurl Crushman
James Roy
Ivon Simoné
CinematografieMichael Golden
ProductiebedrijfF.O.D. Productions
Distributie Standard Video
Zeno Pictures
Première10 november 1978
Genrehorror, documentaire, exploitation
Speelduur106 minuten
TaalEngels
Land Verenigde Staten
Budget$ 450.000,-
OpnamelocatiesGuanajuato
Los Angeles
San Francisco
Opbrengst€ 4.790.742[1]
VervolgFaces of Death II
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film

De film heeft vijf officiële vervolgen gekregen, waarbij telkens een afwisseling van echt materiaal en beelden met acteurs werden getoond. De makers gebruikten speciale technieken om de beelden authentiek te laten lijken.

Rolverdeling
  • Michael Carr - Dr. Francis B. Gröss
  • Samuel Berkowitz - ?
  • Mary Ellen Brighton - Zichzelf, zelfdodingsslachtoffer
  • Thomas Noguchi - Zichzelf, hoofd schouwarts
  • John Alan Schwartz - Leider kannibalensekte (onvermeld)

Controverse

Faces of Death zorgde voor behoorlijk wat controverse.[2] De reden hiervoor was dat er in de film gebruik werd gemaakt van bestaande nieuwsbeelden, waarbij mensen (en dieren) als dodelijk slachtoffer werden getoond. De makers nemen geen enkel standpunt in, het enige doel is het tonen van de beelden.

In de film is onder meer te zien hoe een (door regisseur Schwartz verzonnen) satanische sekte dode lichamen betrekt bij een orgie. Ook zijn er executies te zien door middel van onthoofding en de elektrische stoel. Weer andere scènes laten beelden zien van mensen die opgegeten worden door dieren, waaronder een krokodil die in zwemwater terecht is gekomen en waarbij een poging om het terug naar open water te leiden verkeerd afloopt. Ook het doden van dieren door mensen komt aan bod. Daarnaast zijn er oorlogsbeelden uit Vietnam en de Tweede Wereldoorlog en materiaal over kannibalisme.

Naast de bestaande beelden werd gebruikgemaakt van geënsceneerde scènes, maar door het niet vermelden van de acteurs en het ogenschijnlijke toeval van de draaiende camera, was het voor de kijker soms moeilijk te onderscheiden welke beelden echt waren en welke beelden in scène waren gezet. De controverse werd juist als marketinginstrument gebruikt, met de tagline Banned in 40+ countries, terwijl de film officieel alleen maar verboden was in Australië, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Finland en het Verenigd Koninkrijk en in de meeste gevallen zelfs slechts tijdelijk of gedeeltelijk.

Wetenswaardigheden
  • In 1993 werd een imitatie van de film uitgebracht onder de naam Traces Of Death.[3] Deze film bevatte veel meer echt materiaal, waaronder de zelfmoord op televisie van Robert Budd Dwyer en materiaal van executies in het Midden-Oosten.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.