Ernst Toch

Toch was een zoon van een Joodse lederhandelaar in Wenen. Al vroeg kreeg hij lessen voor piano en andere instrumenten en leerde hij autodidactisch muzikale en compositie vakbekwaamheden. Maar hij studeerde aan de Universiteit van Wenen en aan de Ruprecht-Karls-Universiteit Heidelberg eerst filosofie en geneeskunde. Rond 1900 begon hij als autodidact met muziektheorie en compositie waarbij hij Wolfgang Amadeus Mozart als voorbeeld had. Een van de eerste strijkkwartetten van Toch ging 1908 in Leipzig in première. Met de première van het zesde strijkkwartet, op. 12 in 1909 door het wereldbekende Rosé-kwartet, werd de muziek van de slechts zeventienjarige componist in Wenen bekend. Met zijn Kammersinfonie in F majeur uit 1906 won hij 1909 de Mozart-prijs van de stad Frankfurt am Main. Daarna stopte hij met het studie van geneeskunde en begon met compositie en pianostudies aan het Dr. Hoch’s Konservatorium van Frankfurt.

In 1910 kreeg hij de Mendelssohn-Prijs voor compositie en in de jaren daarna vier andere grote prijzen, onder andere meerdere malen de Oostenrijkse Staatsprijs. In 1912 werd hij docent aan de Hochschule für Musik und Darstellende Kunst, Mannheim, waar hij tot 1928 compositie en muziektheorie doceerde. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog moest hij vier jaar dienen bij de Oostenrijkse K. u. K. Armee. Hij vocht aan het Isonzofront. In 1916 huwde hij met Lilly Zwack, de dochter van een bankier.

Na de Eerste Wereldoorlog kwam hij naar Mannheim terug, waar hij verder doceerde en een nieuwe stijl van de polyfonie ontwikkelde. In 1921 promoveerde hij op zijn proefschrift Beiträge zur Stilkunde der Melodie aan de Ruprecht-Karls-Universiteit Heidelberg. Voor het Festival van nieuwe muziek in Donaueschingen schreef hij op aansporing van Paul Hindemith een werk voor harmonieorkest, Spiel für Blasorchester, op. 39. Dit werk werd op het festival in 1926 uitgevoerd, samen met Drei lustige Märsche van Ernst Křenek, Kleine Serenade für Militärorchester van Ernst Pepping, Promenadenmusik für Militärorchester van Hans Gál en Konzertmusik für Blasorchester van Paul Hindemith. Hij schreef nog 3 verdere werken voor harmonieorkest.

Op hetzelfde festival werden in Donaueschingen op 25 juli 1926 ook zijn kamermuziekwerken Drei Stücke (Studie I-III), Studie IV, Der Jongleur voor de elektrische Welte-Mignon-Piano, Fünf Capriccetti en zijn pianoconcert uitgevoerd. In deze werken neemt hij afstand van het romantische stijlkenmerk ten gunste van een 'Nieuwe Zakelijkheid', die ook zijn volgende dramatische werken, Die Prinzessin auf der Erbse (1927) naar Hans Christian Andersen en Egon und Emilie (1928) van Christian Morgenstern kenmerkt. Het pianoconcert uit 1926 beleefde al spoedig talrijke uitvoeringen van befaamde pianisten en dirigenten (Gieseking, Monteux, Ney, Furtwängler en anderen).

In 1928 vertrok Toch met zijn familie naar Berlijn. Concerten van Erich Kleiber met de Theater Suite maakten zijn muziek vanaf 1932 ook in de Verenigde Staten populair. Door Serge Koussevitzky werd Toch uitgenodigd met het Boston Symphony Orchestra het bovengenoemde pianoconcert uit te voeren. Aansluitend daarop volgde een tournee door de Verenigde Staten.

Zijn Sinfonie voor piano en orkest (1932) werd door de nationaalsocialistische "Antibolschewisten" gesaboteerd. Tijdens de machtsovername door de NSDAP in januari 1933 was Toch in Florence, Italië. Van daar emigreerde hij naar Parijs en Londen en in 1934 naar New York, waar hij aan de New School for Social Research doceerde. In deze tijd ontstonden zijn Big-Ben Variaties.

In 1936 werd hij professor compositie en muziektheorie alsook in de filosofie aan de Universiteit van Zuid-Californië in Los Angeles. Hij hield ook lezingen aan de befaamde Harvard-universiteit in Cambridge. De lezingen verzamelde hij in een boek The Shaping Forces in Music (1948), dat sinds 2005 ook in de Duitse taal met de titel Die gestaltenden Kräfte der Musik verkrijgbaar is. In Santa Monica schreef hij ook de muziek voor elf films, die in de jaren 1935, 1941 en 1944 iedere keer voor een Oscar genomineerd werd. Tot zijn bekendste filmcomposities behoort het Hallelujah uit de film De klokkenluider van de Notre Dame.

In 1940 verkreeg hij de burgerrechten van de Verenigde Staten. Vanaf 1950 schreef hij weer concertwerken, onder andere zeven symfonieën. Voor zijn Derde symfonie kreeg hij de Pulitzerprijs voor muziek in 1957 en een Grammy-Award in 1960. Een paar jaren na de uitreiking van de Grammy noemde hij zich zelf "the world's most forgotten composer of the 20th century".

• Jack Docherty, Konrad Hopkins: Der vergessenste Komponist des 20. Jahrhunderts: Ernst Toch, in: Filmharmonische Blätter. Heft 6/Juni 1987, S. 25-27
• Elisabeth Stratka en Andreas Kloner: Ich bin der meistvergessene Komponist des 20. Jahrhunderts. Porträt über den österreichischen Komponisten Ernst Toch, ORF-Radiofeature 2003, 54 Min.

• (en) Archief over de nalatenschap van Ernst Toch