Eridoe

Eridoe of Eridu, tegenwoordig Abu Schachren, Tell Abu Schachren, was een van de oudste steden van Sumer, en misschien wel dé oudste. De ruïnes liggen in de Tell Abu Schachren. In de Sumerische koningslijsten wordt Eridoe genoemd als de stad van de eerste (mythische) koningen. Anders dan bij nog oudere plaatsen zoals Jericho en Çatal Hüyük was Eridoe een echte stad en het centrum van wat met recht een beschaving genoemd kan worden.

Eridoe
Situering
Coördinaten	30° 49′ NB, 45° 60′ OL
Foto's
Eridoe
Portaal    Archeologie

De oudste bewoningslagen dateren uit het 6e millennium v.Chr. Maar in die tijd was het niet meer dan een dorp, dat iets ten westen van de rivier de Eufraat was gesticht. De nederzetting moet rond het 4000 v.Chr. uitgegroeid zijn tot een stad, mogelijk de eerste stad op Aarde. De oorspronkelijke bewoners waren ongetwijfeld Sumeriërs.

Van de Sumerische steden die om een tempel gebouwd werden was Eridoe de zuidelijkste, het lag op ongeveer 11 km ten zuidwesten van Ur aan een uitloper van de Perzische Golf. Het typische keramiek, "Eriduware" genoemd, is langs de hele Perzische Golf teruggevonden. Door verlanding werd Eridoe uiteindelijk van de zee afgesneden en daarom in het 1e, misschien zelfs al 2e millennium v.Chr. verlaten.

In Eridoe stond het belangrijkste heiligdom van de god Enki, de god van de aarde en volgens de Sumeriërs de Schepper, de god van het (zoete) water, van de dood en van de scheppende geest. Samen met Anu, de god van Uruk, en Enlil (de wind) die niet aan een bepaalde plaats gebonden was, vormde hij de godentriade.

In 1940 vonden er opgravingen plaats bij Eridoe.