Emma Hamilton

Emma werd geboren als dochter van een hoefsmid en een dienstmaagd. Haar vader overleed kort na haar geboorte. In 1778 verhuisde ze met haar moeder naar Londen, waar ze kindermeisje werd. Korte tijd later werd ze dienstmeisje bij muziek- en theaterdirecteur Thomas Linley en werd ze in staat gesteld muziek- en acteerlessen te nemen. Op haar vijftiende verliet ze hem echter weer, en ging werken voor de varieté-organisator en dandy Sir Harry Featherstonhaugh, naar verluidt als naaktdanseres en animeermeisje voor vooraanstaande Londenaren. In 1781 raakte ze zwanger van Featherstonhaugh, maar liet het kind aborteren.

Een van Emma's eerdere minnaars uit het Londense nachtleven, de markies Charles Francis Greville, nam Emma (die zich in deze periode Emily Hart noemde) vervolgens onder zijn hoede en werd haar geliefde. In 1782 introduceerde Greville haar als model bij kunstschilder George Romney. Romney zou zijn leven lang geobsedeerd blijven door Emma's schoonheid, met het kastanjebruine haar, en maakte in de loop der jaren meer dan veertig portretten van haar. Later poseerde ze ook voor tal van andere kunstenaars, onder wie Élisabeth Vigée-Le Brun, Joshua Reynolds, Heinrich Tischbein, John Hoppner en Angelika Kauffmann.

Lady Hamilton, “pose” als Bacchante, door Élisabeth Vigée-Lebrun, 1790–1791

Rond 1784 kwam Greville met zijn vriend William Hamilton, de Britse consul in Napels, een oudere weduwnaar, overeen dat deze Emma als maîtresse over zou nemen, een besluit dat Greville later nog vele malen zou betreuren. Ze reisde alleen naar Napels, leerde bijzonder snel meerdere vreemde talen, kreeg weer muzieklessen en bleek een zangeres van bijzondere klasse. In 1791 trouwde ze met Hamilton (iets waar hij aanvankelijk niet aan had durven denken) en verwierf daarmee de titel “Lady”, die ze de rest van haar leven zou voeren. Met Hamilton reisde ze door heel Europa en kwam te verkeren in de allerhoogste kringen. In deze kringen verkreeg ze grote bekendheid, niet alleen door haar buitengewone schoonheid, haar kwaliteiten als aimabele en intelligente gezelschapsdame en haar zangkunst, maar ook door haar zogenaamde “poses”: een soort van ‘tableaux vivants’ die ze in haar eentje neerzette en waarmee ze veel indruk maakte.

Lady Hamilton had in haar tijd vele bewonderaars, onder wie Johann Wolfgang Goethe. Ze was een vriendin van Marie Antoinette en een belangrijke vertrouwensvrouw van Maria Carolina van Oostenrijk. In 1798 kreeg ze een uiteindelijk onstuimige relatie met de beroemde (getrouwde) admiraal Horatio Nelson, toen deze bij de Hamiltons in Napels van zijn krijgsinspanningen herstelde. Ondanks Nelsons vroegtijdige veroudering (hij had zijn tanden verloren, miste een arm) werd hij door Emma aanbeden. Maar ook William Hamilton was een en al bewondering voor Nelson. Uiteindelijk ontstond er dan ook een soort ‘menage à trois’ tussen Emma, William en Nelson, welke in de hoogste kringen over de hele wereld lange tijd het gesprek van de dag vormde. Vanaf 1800 gingen de drie in Engeland wonen, in Merton, Londen, waar ze opnieuw het middelpunt werden van het sociale leven. Emma kreeg uiteindelijk twee kinderen van Nelson: dochter Horatia in 1801 en een zoontje dat kort na de geboorte in 1803 overleed.

Kort nadat Hamilton in 1803 overleed keerde Nelson terug naar de marine om te vechten in de napoleontische oorlogen. Hij overleed in 1805 tijdens de Slag bij Trafalgar. Vervolgens ging het snel bergafwaarts met Emma. Ze werd dikker, onderwerp van allerlei roddels en ze verkwanselde in snel tempo Hamiltons nalatenschap. Een bedrag dat Nelson in zijn testament voor haar had bestemd werd haar door de Britse regering nooit uitgekeerd. Ze stierf in 1815 in Calais, mede ten gevolge van alcoholisme, nog geen vijftig jaar oud.