Vivien Leigh

Viviens carrière begon in het theater met The Green Sash, maar het stuk Mask of Virtue maakte van haar een ster. In 1935 begon ze haar filmcarrière met films zoals The Village Squire, Things are Looking Up en Look Up and Laugh. Ze is echter het bekendst geworden door haar rol als Scarlett O'Hara in de film Gone with the Wind (1939), waarvoor ze een Oscar kreeg voor beste vrouwelijke hoofdrol.

In 1944 werd vastgesteld dat zij tuberculose in haar linkerlong had. Alhoewel ze nog verschillende succesvolle stukken maakte, zoals Thornton Wilders The Skin of Our Teeth en de film Caesar and Cleopatra in 1946, ging haar gezondheid sterk achteruit. Toch won ze in 1951 haar tweede Oscar, dit keer voor haar rol als Blanche DuBois in A Streetcar Named Desire (Tramlijn Begeerte).

Tegen de vroege jaren 60 had ze twee miskramen gehad en de tuberculose maakte haar erg zwak. Vivien Leigh overleed aan chronische tuberculose in haar huis in Londen, nog geen 54 jaar oud. Ze werd gecremeerd en haar as is uitgestrooid over het meer bij Tickerage Mill, in Sussex, Engeland.

Ze heeft een ster op de Hollywood Walk of Fame, bij 6773 Hollywood Blvd.

Vivian Mary Hartley trouwde op haar 19e met Leigh Holman en kreeg een dochter, Suzanne, in 1933. In 1940 scheidde ze van Holman en trouwde met de beroemde Britse toneelspeler Laurence Olivier. Zij hadden elkaar in 1935 ontmoet en begonnen aan een enigszins publiekelijke liefdesaffaire. Beiden waren getrouwd (Olivier was getrouwd met actrice Jill Esmond).

In 1960 scheidde ze van Olivier en later woonde ze samen met de van oorsprong Canadese acteur Jack Merivale.