Edouard Close

Close was meubelmaker van opleiding. Hij werkte als bediende bij de Socialistische Mutualiteiten en bracht het er tot secretaris.

Als militant van de PSB werd hij secretaris-generaal en nationaal voorzitter van de Socialistische Jonge Wacht. In de jaren '50 werkte hij eveneens als editor bij het dagblad La Jeune Garde. Van 1965 tot 1971 was hij tevens de voorzitter van de Nationale Raad van de Jeugd.

In 1958 werd hij verkozen tot gemeenteraadslid van Luik, waar hij voor enkele maanden in 1971 en van 1974 tot 1976 schepen van Openbaar Onderwijs was. Van 1968 tot 1974 zetelde Close tevens in de Kamer van volksvertegenwoordigers voor het arrondissement Luik, waarna hij van 1974 tot 1977 voor hetzelfde arrondissement in de Belgische Senaat zetelde als rechtstreeks gekozen senator. Van 1971 tot 1975 zetelde hij tevens in de Regionale Economische Raad van Wallonië en van 1974 tot 1977 ook in de Waalse Gewestraad, waar hij van 1974 tot 1976 fractievoorzitter van zijn partij was.

Van 1972 tot 1973 was hij bovendien staatssecretaris voor Waalse Regionale Economie in de Regering-G. Eyskens VI, waarna hij van 1973 tot 1974 minister van Binnenlandse Zaken was in de Regering-Leburton I en de Regering-Leburton II.

Hij werd begin 1977 de eerste burgemeester van Luik na de fusie van de stad met acht randgemeenten. Onder zijn burgemeesterschap kwam het Luikse stadsbestuur in een diepe financiële put terecht.[1] Close werd in juni 1990 in beschuldiging gesteld[2] in een financieel schandaal rond parkeerautomaten en stedelijk vastgoed waarna hij in november zijn domicilie verplaatste naar Aubel, waardoor hij zijn functie als burgemeester feitelijk neerlegde. In 1991 werd hij als burgemeester opgevolgd door Henri Schlitz.

Close werd in juli 1992 veroordeeld tot 28 maanden gevangenisstraf met uitstel, waardoor zijn politieke carrière definitief werd beëindigd.[3]

• Fiche Close op connaitrelawallonie.be.