Dirk Slebos

Hij was van 1954 tot 1981 stedenbouwkundige bij en vanaf 1966 tot 1981 directeur van de afdeling Stadsontwikkeling van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. In die eerste functie ontwierp hij een aantal bruggen en was daarin opvolger van Piet Kramer en werkte hij samen met Dirk Sterenberg. Voorts publiceerde hij artikelen over de geschiedenis van Baambrugge e.o.

Hij ontwierp naast bruggen ook enkele andere bouwwerken:

• Bloeddonorbrug (brug nr. 701), Johan Huizingalaan over de Slotervaart (Nieuw-West); 1956.[2][3]
• Gruttobrug (brug nr 471), Zuiderzeeweg[3]
• Frans van Goolbrug (brug nr. 709), Jacques Veltmanstraat over de Slotervaart (Nieuw-West); 1960.[2][3]
• brug 408 (Isaac Israëlsbrug) en brug 409, Zuid; 1960/1961[3]
• Karl Popperbrug (brug nr. 305), Delflandlaan (Nieuw-West); 1963.[3]
• Brugwachtershuisje tussen de Kortjewantsbrug en Kattenburgerbrug, alsmede de bruggen zelf (Centrum); 1967.[3]
• Van Gendtbrug (brug nr. 247) en Paleis voor Volksvlijtbrug (brug 248); 1968, zijn laatste bruggen[3]
• Watersnoodbrug (brug nr. 943), samen met Dirk Sterenberg
• Wisselwachtershuisje van het GVB (de 'Duiventil') op het Stationsplein tegenover het voor Centraal Station; 1955 (Architectuurprijs van de Stad Amsterdam 1961). In 1983 verhuisd naar de Havenstraat, t.b.v. de Electrische Museumtramlijn Amsterdam.[4]
• Brugwachtershuisje aan de Hortusbrug (Centrum); 1960.[5]
• Vrijheidscarillon, Plein '40-'45 (Nieuw-West); 1961.[6][7]
• Paviljoen Oostoever ('binnenvaartschip'), met terras aan de Sloterplas (Nieuw-West); 1961.[8]

Hij was een neef van architect Dick Slebos.