Democratici di Sinistra

Binnen de DS waren diverse stromingen waar te nemen. De reeds hierboven genoemde Derde Weg-stroming vertegenwoordigde het liberale centrum binnen de partij. Er waren echter ook Derde Weg aanhangers die een rechtsere positie innemen binnen de partij. De Derde Weg aanhangers hadden de Liberale Vereniging opgericht binnen de DS.

Links van de Liberale Vereniging vonden we DS Links-Terug om te winnen. Deze groep was de grootste linkse stroming binnen de partij en was gematigd democratisch socialistisch). Andere linkse groeperingen binnen de DS waren: DS Links voor Socialisme (linkse democratische socialisten) en Ecologisch Links (de groenen). Al deze groepen voerden oppositie tegen de Derde Weg-leiding van de partij.

Naast de liberale en de democratisch socialistische stromingen bleef nog de reformistische stroming over. De reformistische stroming omvatte groepen binnen de DS die meestal afscheidingen zijn van bestaande centrum en centrum-linkse partijen in de Italiaanse politiek. Deze groepen waren de Arbeiders-Liberale Socialisten, Reformistisch Europa, de Siciliaanse Reformistische Beweging (allen afscheidingen van de Socialistische Partij van Italië), Republikeinse Links (afsplitsing Republikeinse Partij van Italië) en de Christen-Socialen (afscheiding van de Democrazia Cristiana).

De overgrote meerderheid van de leden van de DS waren niet aangesloten bij een groep binnen de partij. Deze leden vormden de sociaaldemocratische meerderheid binnen de DS.

Politiek in Italië

Politiek in Italië

President van Italië (lijst) Sergio Mattarella Premier van Italië Giuseppe Conte Parlement van Italië Kamer van Afgevaardigden Senaat Kabinet-Conte II Politieke partijen Italiaanse parlementsverkiezingen 2006 2008 2013 2018 Grondwet

Portaal   Politiek Portaal   Italië

De DS opereerde ook op regionaal niveau, in de autonome regio Sardinië onder de naam DS-Sardinisch Federaal Links (DS-Sinistra Federalista Sarda) in de autonome regio Valle d'Aosta als Links Aostadal (Gauche Valdôtaine), in de autonme regio Trentino-Zuid-Tirol als Zuid-Tirolse Linkse Democraten (Südtiroler Linksdemokraten) en in de Sloveenssprekende dorpen en steden in de autonome regio Friuli-Venezia Giulia als Linkse Democraten (Levi Demokrati).

Bij de parlementsverkiezingen van 2001 behaalde de DS 16,6% van de stemmen, goed voor 137 zetels in de Kamer van Afgevaardigden en 65 zetels in de Senaat.

Bij de verkiezingen in 2006 steunde de partij de kandidatuur van Romano Prodi als minister-president van Italië. De partij maakte deel uit van L'Unione, die de verkiezingen maar net aan won van het centrum-rechtse Huis van de Vrijheden van Silvio Berlusconi. De partij won zelf 17.17% in de Senaat (goed voor 62 senators) en l'Unione won 31.20% in het Huis van Afgevaardigden (goed voor 220 vertegenwoordigers). Vanwege de kleine meerderheid van l'Unione kwam er een discussie over een mogelijke nieuwe politieke partij, genaam de Democratische Partij.

Negen minister van de regering-Prodi II waren lid van Democratici di Sinistra, waaronder vice-premier en minister van Buitenlandse Zaken Massimo D'Alema. Ook de president van Italië, Giorgio Napolitano, was lid van deze partij. Toen hij werd gekozen tot president, moest hij zich boven de politieke partijen begeven, zoals elke president dat moet doen.

Het vierde nationale congres was van 19 t/m 21 april 2007. Tijdens het congres riep partijsecretaris Fassino op tot de vorming van een nieuwe partij, dat werd gesteund door een meerderheid van het partijbestuur, en werd gesteund door 75.6% van de leden. De linkse leden van de partij waren tegen de nieuwe partij, en besloten verder te gaan in Sinistra Democratica. De nieuwe partij heette de Democratische Partij. Op 14 oktober 2007 werd de partij opgeheven, en ging het samen met onder andere La Margherita en Movimento Repubblicani Europei op in de Democratische Partij.

Enkele belangrijke partijkranten waren:

• Aprile per la sinistra
• Il Riformista
• L'Unità

De laatste eerste secretaris van de partij was Piero Fassino die tijdens het Nationale Congres van november 2001 met 61,8% van de stemmen tot eerste secretaris werd gekozen en tijdens het Nationale Congres van februari 2005 met 79,1% van de stemmen werd herkozen. Fassino is een aanhangers van de Derde Weg en nam een middenpositie in. Massimo D'Alema werd in 2000 tot partijvoorzitter gekozen.

• (it) Officiële website

Italiaanse politieke partijen

Italië. Gemeen Goed (centrumlinks)
Groot: Democratische Partij
Klein: Links Ecologie Vrijheid · Democratisch Centrum
Micro: Italiaanse Socialistische Partij
Regionaal: Zuid-Tiroler Volkspartij · Gematigden voor Piemonte · De Megafoon

---

Centrumrechtse coalitie
Groot: Volk van de Vrijheid · Liga Noord (inclusief 3L)
Klein: Rechts · Broeders van Italië · Groot Zuiden-Beweging voor de Autonomieën
Micro: Italiaanse Gematigden in Revolutie · Populaire Instemming · Partij van de Gepensioneerden · Vrij van Equitalia

---

Met Monti voor Italië (centrum)
Civiele Keuze · Unie van het Centrum · Toekomst en Vrijheid

---

Vijfsterrenbeweging (apolitiek)
Vijfsterrenbeweging

---

Civiele Revolutie (eenheidslijst; links)
Italië van de Waarden · Linkse Federatie (Heropgerichte Communistische Partij en Partij van Italiaanse Communisten) · Oranje Beweging · Federatie van de Groenen

---

Overige
Centrum: Italiaanse Radicalen · Fermare il Declino · Riformisti Italiani · Io Amo l'Italia · Partito Pirata
Extreemlinks: Partito Comunista dei Lavoratori · Partito Comunista - Sinistra Popolare
Extreemrechts: Forza Nuova · Sociale Beweging - Driekleurige Vlam · CasaPound
Regionaal: Union Valdôtaine · Stella Alpina Val d'Aosta · Fédération Autonomiste · Union für Südtirol · Die Freiheitlichen · Popolari Democratici · Nuova Sicilia · Partito Sardo d'Azione