Bram Vermeulen (artiest)

In 1965 ging Vermeulen psychologie studeren in Amsterdam. Daar ontmoette hij Freek de Jonge en Johan Gertenbach. Ze vormden het trio Cabariolet, dat zonder veel succes optrad.[1] In 1968 stopte Vermeulen met zijn interlandcarrière om samen met De Jonge verder te gaan als Neerlands Hoop in Bange Dagen. Hij had vooral op het muzikale vlak een inbreng, met Vogelvrij en Fazant met zuurkool als kenmerkende liederen die hij ook zelf zong.

In 1979 ging Neerlands Hoop uit elkaar, omdat De Jonge de voorkeur gaf aan een solocarrière. Vermeulen was hier lange tijd teleurgesteld over. Later zou hij in een televisie-interview over deze periode zeggen: "De ontwikkeling van Neerlands Hoop was de ontwikkeling van Freek. Pas daarná begon mijn ontwikkeling."

Vermeulen ging verder met het schrijven van teksten en boekte hiermee vooral in Vlaanderen veel succes.

Hij ontpopte zich als een veelzijdig artiest. "Zoals de bakker alleen bakker is als hij brood bakt, zo ben ik geen zanger. Zo ben ik Bram Vermeulen die soms zingt, soms liederen componeert, soms schildert, soms columns schrijft, soms boeken, soms theaterprogramma's maakt, soms strips tekent, soms televisieprogramma's maakt, soms gedichten schrijft, kortom, die zelden niets doet."[2]

In 1980 richtte Vermeulen een eigen groep op, Bram Vermeulen en De Toekomst. Op het gelijknamige album rekende hij af met de “scheiding” van De Jonge; de singles Pauline en vooral Politiek zijn tijdloos geworden en staan dikwijls in de speellijsten van de openbare radio's zowel in Nederland als Vlaanderen.

Voor het tweede album Doe Het Niet Alleen ontving Vermeulen een Edison. Datzelfde jaar maakte hij zijn debuut als acteur in de film Achter Glas. In 1984 bracht hij het album Bram uit, waarvoor hij opnieuw een Edison kreeg. Daarna ging hij zich meer toeleggen op het maken van muziek voor theaterproducties.

Hierna volgde een muzikale pauze van een paar jaar waarin Vermeulen vooral televisiewerk deed. Zo presenteerde hij voor Veronica het televisieprogramma Action, bestaande uit zes afleveringen, waar hij een "enorme kater"[3] aan overhield.

In 1988 nam hij het album Rode wijn op, geproduceerd door Boudewijn de Groot, waarop onder meer het nummer De steen staat. Hiermee was hij zeer succesvol in Vlaanderen. Ook Dans Met Mij (1989) werd geproduceerd door De Groot.

In 1994 nam Vermeulen voor de Belgische afdeling van het Britse label Virgin Achter Mijn Ogen op, in 1995 gevolgd door de dubbel-cd Tijd / Vrije Tijd. Op Tijd was nieuw werk te horen. Op de mini-cd Vrije Tijd stonden onder andere twee oude liedjes van Neerlands Hoop, opnieuw opgenomen. Daarnaast ontving Vermeulen uit handen van Annie M.G. Schmidt de naar haar genoemde prijs voor zijn lied Een doodgewone jongen. Vermeulen zong het titelnummer op de Belgische cd Spelers & Drinkers (EMI, 1995), een ode aan Johan Verminnen.

Op uitnodiging van het In Flanders Fields Museum toerde Vermeulen in 2000 door Vlaanderen met een programma dat geheel gewijd was aan de Eerste Wereldoorlog en dat was gebaseerd op een boek van de Duitse schrijver Ernst Friedrich. Het programma Oorlog Aan Den Oorlog werd een voltreffer, maar werd in Nederland slechts één keer uitgevoerd. Hierbij moet opgemerkt worden dat Vermeulen geloofde in reïncarnatie: hij zou een Waalse officier in de Eerste Wereldoorlog geweest zijn[4], die geen Vlaams sprak zoals zijn soldaten. In februari 2004 ging Vermeulen samen met Wigbert van Lierde drie maanden op tournee door Vlaanderen met het programma Mannen Maken Oorlog. Het gelijknamige boek bevatte liedteksten en tekeningen van Vermeulen.