Boney M.

De groep werd opgericht door producer Frank Farian in 1975 en bestond uit vier van oorsprong Caribische artiesten uit Engeland, Duitsland en Nederland: zangeressen Marcia Barrett en Liz Mitchell, model Maizie Williams en Bobby Farrell. Boney M. is bekend van de mix van blanke en zwarte muziek; de producer is blank en de zangers zijn zwart. Daarbij hebben veel nummers een zwarte (emancipatoire) achtergrond, zoals No more chain gang van het album Oceans Of Fantasy. De groep dankt zijn naam aan hoofdpersonage Napoleon 'Boney' Bonaparte uit de gelijknamige Australische detectiveserie Boney (1971-1972), waar oprichter Farian destijds een groot liefhebber van was.[1]

De eerste single die Farian onder de naam Boney M. uitbracht, was Baby do you wanna bump? in 1975. De schaarse teksten in dit lied werden door hemzelf ingezongen. Het nummer werd een hit en Farian besloot enkele dansers en zangers aan te trekken.

De groep heeft vele wisselingen van leden gehad (Liz Mitchell was het enige originele lid dat overbleef). Een van de leden, Claudia Barry, was niet tevreden met het enkel playbacken van Farians nummers en verliet de groep per direct in februari 1976, een paar dagen voor de groep een concert zou geven op een lokaal televisiestation in Saarbrücken. Liz Mitchell, een voormalig lid van de Les Humphries Singers werd als leadzangeres aangenomen. Farian was onder de indruk van haar optreden, en dus werkte zij ook mee aan de opname van Boney M's eerste lp, Take The Heat Off Me.

De reacties op het album waren lauw. Toch bleef de groep intensief optreden in disco's, clubs en zelfs op jaarmarkten om een reputatie op te bouwen. De lp Take The Heat Off Me ging toch beter verkopen en behaalde een 8ste plaats in de albumlijst. In o.a. Duitsland kwam de lp op nummer 1. De grote doorbraak van de groep kwam in de zomer van 1976, toen muziek- en televisieproducer Michael "Mike" Leckebusch van Radio Bremen de groep uitnodigde voor zijn programma Musikladen. Boney M. verscheen op 18 september in zijn liveprogramma. Tegen het eind van de daaropvolgende week stond Daddy Cool op nummer 1 in de Duitse hitlijsten. Het album had evenveel succes. In Duitsland werd de ene nummer 1-hit na de andere behaald: Sunny (1976), Ma Baker (1977), Belfast (1977), Rivers of Babylon (1978), Rasputin (1978), Mary's boy child/Oh my Lord (1978) en El lute (1979). In Nederland bereikte ook Hooray! Hooray! It's a holi-holiday (1979) nummer 1. Wereldwijd had Boney M. 35 nummer 1-hits en verkocht zo'n 150 miljoen platen.

Behalve het succes met Boney M. kreeg de oprichter van de groep, Frank Farian, te maken met veel kritiek. Maizie Williams en Bobby Farrell – het mannelijke gezicht van de groep – hadden weinig tot geen vocale inbreng bij de muziek van Boney M. Bijna alle mannelijke vocals, en nummers als Dancing in the streets en Bye bye bluebird, werden door Farian zelf ingezongen. Conflicten tussen Farrell en Farian waren het gevolg. In 1978 gaf Farian toe dat hij Farrell slechts had gekozen wegens diens persoonlijkheid en bijzondere dansstijl. Hij verklaarde toen al dat ieder lid in Boney M. vervangbaar was, behalve Liz Mitchell. De enige nummers waarop Bobby Farrell te horen is, zijn Boonoonoonoos (1981) en Happy Song (1984). Bobby zong echter wel echt tijdens concerten. Daar had Farian geen vocale inbreng bij. De microfoon van Maizie Williams stond tijdens concerten uit. Dit werd opgevangen door een koor bestaande uit drie dames, waaronder Jacynth Mitchell, de zus van Liz Mitchell.

Frank Farian

Farrell werd in 1982 vervangen door Reggie Tsiboe. Reggie Tsiboe bleek een gedegen zanger en muzikant en had, in tegenstelling tot Farrell, een flinke vocale inbreng bij Boney M. vanaf 1982. De laatste grote Boney M. hit, "Kalimba De Luna" uit 1984 is hier een voorbeeld van. Farrell begon vruchteloos een solocarrière en kreeg ten slotte hulp van Farian die voor Farrell en Boney M. de hit Happy Song produceerde en Farrell in 1985 weer terughaalde naar Boney M. In 1986 stopte de groep, om in 1988 weer bij elkaar te komen. In 1989 viel het doek opnieuw.