Harry Belafonte

Belafonte werd geboren in New York en groeide op in Harlem. Van 1935 tot 1940 woonde hij met zijn moeder in haar vaderland Jamaica. Na zijn terugkeer naar New York volgde Belafonte de George Washington High school. Vervolgens ging hij bij de Amerikaanse marine, waar hij diende tijdens de Tweede Wereldoorlog. Aan het eind van de jaren veertig nam hij acteerlessen. Hij begon zijn carrière als jazzzanger in nachtclubs waar ook muzikanten als Charlie Parker, Miles Davis en Max Roach actief waren. Met zijn goede vriend en gitarist Millard Thomas maakte hij zijn debuut in de Village Vanguard. Later raakte Belafonte steeds meer geïnteresseerd in de Amerikaanse volksmuziek. In 1952 tekende hij een contract bij platenmaatschappij RCA Victor.

Belafonte was van 1948 tot 1957 getrouwd met psychologe Marguerite Byrd. Samen kregen zij twee dochters. In 1957 trouwt hij met actrice en danseres Julie Robinson. Zij hebben samen een zoon en een dochter. Na een huwelijk van 47 jaar gingen Belafonte en Robinson uit elkaar in 2004. In april 2008 trouwde Belafonte voor de derde keer met fotografe Pamela Frank. Hij woont in het dorp Chatham in de staat New York.

Begin jaren vijftig was hij (een vroeg) lid van de Burgerrechtenbeweging. Belafonte was een vertrouweling van Martin Luther King. Toen hij in 1968 in een tv-show van Petula Clark optrad, lachte Clark tijdens het zingen en raakte ze Belafontes arm aan. In die dagen was dit beeld erg uitzonderlijk op de Amerikaanse televisie. Vriendschappelijke aanrakingen tussen verschillende rassen waren 'not done'. Het leidde tot veel ongenoegen en protest bij de sponsor Plymouth Motors. Niettemin ging de show door. Belafonte organiseerde in 1985 mee het Live Aid concert en We are the world van USA for Africa; een poging van talloze artiesten om geld in te zamelen voor Afrika. In 1987 werd hij benoemd tot goodwill-ambassadeur bij Unicef. Belafonte is bekend om zijn steun aan John en Robert Kennedy en zijn aversie voor Colin Powell en Condoleezza Rice die hij in 2002 als "huisslaven" bestempelde omdat ze niet in opstand kwamen tegen het besluit van George W. Bush om ten oorlog te trekken tegen Irak. In 2005 noemde hij zwarte republikeinen "tirannen" en vergeleek de leden van de regering-Bush met nazi's.

De wijk Harlem heeft sinds zijn 90e verjaardag de Harry Belafontebibliotheek ('Harry Belafonte-115th Street Library').[1] Hij was in 2018 nog te zien in de film BlacKkKlansman, hij was toen al 90 geweest.

Hij heeft drie Grammy Awards op zijn schoorsteenmantel staan. Naast de Grammy Lifetime Achievement Award die hij in 2000 ontving. Verder heeft hij een Emmy Award, een Tony Award, een National Medal of Arts (1994), een Jean Hersholt Humanitarian Award en een Kennedy Center Honor (1989) ontvangen. In 1994 behaalde hij het doctoraat bij het Berklee College of Music in Boston.

Belafonte met zijn vrouw Pamela in April 2011

• Bright Road (1953)
• Carmen Jones (1954)
• The Heart of Show Business (1957)
• Island in the Sun (1957)
• The World, the Flesh and the Devil (1959) (tevens producent)
• Odds Against Tomorrow (1959)
• King: A Filmed Record... Montgomery to Memphis (1970) (documentaire) (verteller)
• The Angel Levine (1970) (tevens producent)
• Buck and the Preacher (1972) (tevens producent)
• Uptown Saturday Night (1974)
• Sometimes I Watch My Life (1982) (documentaire)
• Say No (1983) (documentaire)
• Three Songs (1983)
• We Shall Overcome (1989) (documentaire) (verteller)
• The Player (1992) (cameo)
• Ready to Wear (1994) (cameo)
• Hank Aaron: Chasing the Dream (1995) (documentaire)
• White Man's Burden (1995)
• Jazz '34 (1996) (documentaire)
• Kansas City (1996)
• Scandalize My Name: Stories from the Blacklist (1998) (documentaire)
• Fidel (2001) (documentaire)
• XXI Century (2003) (documentaire)
• Bobby (2006)
• Motherland (2009) (documentaire)
• Sing Your Song (2011) (documentaire)
• Hava Nagila (2013) (documentaire)
• BlacKkKlansman (2018)