Artemis I

Anno augustus 2019 is de meeste hardware voor de vlucht af. Er moeten echter nog wel tests worden uitgevoerd voor deze lanceerwaardig worden gekeurd.

Met de bouw van de Orion-capsule voor EM-1 werd in januari 2016 aangevangen. De Interim Upperstage van de SLS-Block I werd op 7 maart 2017 naar het Kennedy Space Center overgebracht. Het testen en kwalificeren van de vier RS-25-hoofdmotoren was in oktober 2017 afgerond. Eind 2018 werd de Europese servicemodule naar De Verenigde Staten getransporteerd. Ook is het mobiele lanceerplatform voor de SLS Block-I in de zomer van 2018 voltooid. Op 25 augustus 2019 was de bouw van SLS-Corestage CS-1 voltooid.[3] Op 26 Augustus werd ook de voltooiing van de tien segmenten van de boosters gemeld. En eind juli 2019 was de Orion-capsule voltooid.[4] Op 5 augustus 2019 werd de hoofdmotor van de servicemodule ontstoken tijdens een kwalificatietest in een testopstelling.[5] Op 8 november 2019 waren de vier hoofdmotoren op de SLS-Core stage gemonteerd. Op 12 november 2019 waren de Orion-capsule en de servicemodule op elkaar geplaatst en was deze combinatie voltooid. Op 9 januari 2020 verliet de afgebouwde SLS-Corestage NASA’s Michoud Assembly Facillity in New Orleans om met NASA’s schip de Pegasus naar het Stennis Space Center te worden gevaren voor de green run test die daar moet plaatsvinden. Op 22 januari werd de core-stage op testinstallatie B-2 geplaatst.[6]

Op 15 februari 2017 (een kleine maand na het aantreden van president Trump) verzond waarnemend NASA-administrator Robert Lightfoot een memo waarin hij een onderzoek naar de mogelijkheid van het bemannen van vlucht EM-1 gelaste. Dit zou EM-1 vertragen maar missie EM-2 overbodig maken. Dit was echter niet onomstreden en gaf aan dat de regering Trump bereid leek te zijn meer risico te nemen en de zaken te versnellen[7]. Bemanning op vlucht EM-1 had volgens Bill Gerstenmaier alleen zin gehad als de vlucht uiterlijk in 2019 zou plaatsvinden. De missie zou dan 8 tot 9 dagen duren en een vergelijkbare baan volgen als Apollo 8. Op 12 mei 2017 werd bekend gemaakt dat EM-1 onbemand zou blijven[8].

Nadat bezuinigingen door het congres op doorontwikkelingen van het SLS en nieuwe vertragingen van de bouw van de eerste raket bekend werden heeft NASA’s directeur Jim Bridenstine op 13 maart 2019 aangegeven te overwegen EM1 met commerciële draagraketten te lanceren.[9] Het plan was dan de Orion met een eerste draagraket in een baan om de Aarde te brengen en met een tweede raket een volledig getankte rakettrap die als Aarde-verlatingstrap moet functioneren in de ruimte te brengen waarna de Orion en de rakettrap koppelen en samen het traject naar de Maan vervolgen. Met dit plan hoopt Bridenstine EM1 toch in 2020 te kunnen lanceren. Er is nog geen koppelingsmechanisme ontwikkeld. Dat zou dus in een jaar tijd moeten gebeuren. Bridenstine is overtuigt van de kracht van Amerikaanse ruimtevaartbedrijven om dit te bewerkstelligen. Een verkennend onderzoek zou een week later al klaar zijn.

Twee weken later gaf Bridenstine tijdens de vijfde vergadering van de National Space Council aan dat EM1 toch met het SLS wordt gelanceerd. Boeing had een manier gevonden om tijd te besparen door de raket op het lanceerplatform op het Kennedy Space Center te testen in plaats van op de testinstallatie van het Stennis Space Center, waardoor de logistieke operatie flink wordt ingekort. Bovendien, zo legde Bridenstine op 1 april 2019 tijdens een zogenaamde “town hall meeting” voor NASA-personeel uit, was geen van de plannen die technisch konden werken voor 1 juni 2020 te realiseren. Van dit plan werd later toch afgezien. Wel worden plannen voor Falcon Heavy met een toegevoegde Cryogene Upperstage verder uitgewerkt als alternatief voor latere missies.[10]

• Exploration Flight Test 1
• Artemis II

• Artemis 1 op NASA's website
• NASA’s Lunar Flashlight - een van de cubesats die als secondaire missie worden gelanceerd