Argentia

Gemiddeld genomen telt Argentia 206 dagen mist per jaar. Daarmee is het de meest mistige plaats in Canada en tegelijk een van de meest mistige plaatsen ter wereld.[1]

De plaats werd in de late 17e eeuw gesticht door de Fransen, die het Petite Plaisance noemden.[1] Door de Vrede van Utrecht (1713) ging de controle van het vissers- en handelaarsdorp over naar de Britten. In 1901 werd de naam van het dorp veranderd naar Argentia, naar het Latijnse woord voor zilver, vanwege de zilvermijn die er in de jaren 1880 geopend werd.[1] De mijn was sporadisch in werking tot de sluiting ervan in 1925.

In 1940 – kort na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog – werd Argentia geselecteerd als de ideale locatie voor een marinebasis voor de United States Navy. Dit had niet alleen met de specifieke geografie van het schiereiland en de natuurlijke haven te maken, maar ook met de relatieve nabijheid tot Europa.

Alle 400 gezinnen van het dorp werden verplicht te verhuizen en het dorp Argentia werd met de grond gelijk gemaakt. De meeste inwoners hervestigden zich in de nabijgelegen dorpen Placentia en Freshwater. Daarentegen zorgde de bouw van de basis voor werkgelegenheid voor 15.000 Newfoundlanders.[1] De massale aanwezigheid van Amerikaanse troepen zorgde gedurende decennia ook voor blijvende werkgelegenheid.

De Conferentie van Placentia Bay tussen de Britse Eerste minister Winston Churchill en de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt, met als resultaat het Atlantisch Handvest, vond in 1941 voor de kust van Argentia plaats. Er werd door de Amerikanen aldaar niet alleen een grote haven voor zeeschepen aangelegd, maar ook een militaire luchthaven. In 1943 waren er ruim 12.000 troepen gestationeerd.

Ook na de Tweede Wereldoorlog, ten tijde van de Koude Oorlog, bleef de site in gebruik door de Amerikanen. Eind jaren 1940 telde de basis 7.000 Amerikaanse manschappen, maar in 1953 – aan het einde van de Koreaanse Oorlog – telde de basis opnieuw 8.500 troepen. Daarna werd de basis geleidelijk aan afgebouwd met nog 3.000 manschappen in 1969 en slechts 1.000 overblijvende manschappen in 1971.

In 1973 werd de luchtmachtbasis gesloten en kort erna terug overgedragen aan Canada. Hetzelfde gebeurde met het overblijvende marinegedeelte van de basis in 1994.

Het voormalige militaire terrein werd geleidelijk omgevormd tot een industriegebied. Vooral het havengedeelte is belangrijk. Er is in de warme maanden immers een veerverbinding met de zeehaven van North Sydney in Nova Scotia; een overtocht die veertien uur duurt.[1] De nog steeds bestaande luchthaven is sinds 1973 enkel nog in gebruik voor oefenvluchten van het zweefvliegprogramma van de Air Cadets van de Canadese strijdkrachten.