Adviesorgaan

De Nederlandse overheid kent een groot aantal permanente adviesorganen, die ministers – gevraagd en ongevraagd – adviseren op bepaalde beleidsterreinen. Voorbeelden van permanente adviesorganen zijn de SER, de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, de Raad van State en adviescolleges zoals de Gezondheidsraad, de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving, de Onderwijsraad, de Raad voor Cultuur, de Onderzoeksraad voor Veiligheid en de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken.

Enkele bekende adviesorganen op federaal niveau zijn:

• FOD Economie: Centrale Raad voor het Bedrijfsleven, Commissie voor het Bank-, Financie- en Assurantiewezen, Federaal Planbureau, de Nationale Arbeidsraad en de Raad voor het Verbruik[1]
• FOD Werkgelegenheid & Sociaal overleg: de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid, de paritaire comités, en de Hoge Raad voor Preventie en Bescherming op het Werk[2]
• FOD Justitie: Kansspelcommissie
• FOD Sociale Zekerheid: de Federale Adviesraad voor Ouderen (FAVO)
• FOD Volksgezondheid: Hoge Gezondheidsraad, Adviesraad voor Bioveiligheid

Sedert 1990 moet de gendergelijkheid ingevoerd worden in alle adviesorganen van de Belgische overheid (maximum 2/3 leden van hetzelfde geslacht)[3]

Een adviescollege adviseert in het bijzonder de regering.

Een adviescommissie is een (vaak tijdelijke) commissie die adviseert over heikele politieke of maatschappelijke onderwerpen. De adviezen van beide soorten organen zijn vaak niet bindend, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld een onderzoekscommissie, die zelfs rechterlijke bevoegdheden kan hebben.

• Adviescommissies, publicaties over schaduwmacht

Zoek adviesorgaan op in het WikiWoordenboek.