orm

Iers

Voorzetselvorm

orm

  1. vorm van ar voor de eerste persoon enkelvoud
    «Orm.»
    Op mij.


Zweeds
Uitspraak
  • Geluid: Bestand bestaat nog niet. Aanmaken?
  • IPA: /ˈʊrm/
Woordafbreking
  • orm

Zelfstandig naamwoord

orm g

  1. (dierkunde) slang
Verbuiging
  enkelvoud meervoud
onbepaald bepaald onbepaald bepaald
nominatief   orm     ormen     ormar     ormarna  
genitief   orms     ormens     ormars     ormarnas  
Afgeleide begrippen
  • kopparorm, ormbo, ormbunke, ormbär, ormfisk, ormgift, ormgran, ormgrop, ormknut, ormmänniska, ormrot, ormserum, ormskinn, ormslå, ormspott, ormstjärna, ormtjusare, ormträd, ormtunga, ormvråk, ormyngel, ormyngel, ormägg, ormörn
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.