gedaante

• Geluid:  gedaante    (hulp, bestand)

• ge·daan·te

• In de betekenis van ‘uiterlijk’ voor het eerst aangetroffen in 1276 [1]
• Afgeleid van het Middelnederlandse bijvoeglijk naamwoord gedaen (eigenlijk het voltooid deelwoord van doen; "een zeker uiterlijk hebbend") met het achtervoegsel -te.
• Naamwoord van handeling van doen met het omvoegsel ge- -te [2]

gedaante v

1. een menselijk figuur

1. • Bovenop de heuvel verscheen een imposant gedaante. 

2. een uitwendige verschijning

1. • Zeus nam de gedaante van een zwaan aan. 

• bandgedaante, feeëngedaante, mensengedaante, nimfengedaante, slangengedaante, spookgedaante

• gedaanteverandering, gedaanteverwisseling, gedaantewisseling

• Het woord gedaante staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'gedaante' herkend door: