praeceps

Latin

Étymologie

De caput (« tête ») avec le préfixe prae-.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif praeceps praeceps praeceps praecipitēs praecipitēs praecipitia
Vocatif praeceps praeceps praeceps praecipitēs praecipitēs praecipitia
Accusatif praecipitem praecipitem praeceps praecipitēs praecipitēs praecipitia
Génitif praecipitis praecipitis praecipitis praecipitium praecipitium praecipitium
Datif praecipitī praecipitī praecipitī praecipitibus praecipitibus praecipitibus
Ablatif praecipitī praecipitī praecipitī praecipitibus praecipitibus praecipitibus

praeceps \Prononciation ?\

  1. La tête la première.
    • aliquem praecipitem deicere, Cicéron, Verr. 2, 4, 40
      jeter quelqu'un à terre, la tête la première.
  2. Précipité.
    • praecipites se fugae mandabant, César, B. G. 2, 24
      il se mirent à fuir précipitamment.
  3. Rapide.
    • praeceps Anio, Horace. C. 1, 7, 13
  4. Escarpé.
    • in declivi ac praecipiti loco, César, B. G. 4, 33

Dérivés

Adverbe

praeceps \Prononciation ?\

  1. Précipitamment.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif praeceps praecipitia
Vocatif praeceps praecipitia
Accusatif praeceps praecipitia
Génitif praecipitis praecipitium
Datif praecipitī praecipitibus
Ablatif praecipitī praecipitibus

praeceps \Prononciation ?\ neutre

  1. Grand danger, péril.
    • se et prope rem publicam in praeceps dederat, Liv. 27, 27

Synonymes

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.