soleo

See also: soleó

Esperanto

Pronunciation

  • IPA(key): /soˈleo/
  • Hyphenation: so‧le‧o

Noun

soleo (accusative singular soleon, plural soleoj, accusative plural soleojn)

  1. sole (flatfish)

Ido

Noun

soleo (plural solei)

  1. sole (flatfish)

Latin

Etymology

PIE word
*swé

For *sodeō, from Proto-Italic *sweðēō, from Proto-Indo-European *swe-dʰh₁-, expanded from the reflexive pronoun Proto-Indo-European *swé (self) + *dʰeh₁- (to put, place, set), thus the original sense to "set as one's own". Cognate with suēscō (to become used to) and sodālis (close companion).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈso.le.oː/, [ˈsɔ.ɫe.oː]

Verb

soleō (present infinitive solēre, perfect active soluī or solitus sum, supine solitum); second conjugation, optionally semi-deponent, no imperative, no future

  1. I am accustomed, used to, in the habit of
  2. I tend to

Conjugation

  • Unlike most semi-deponent verbs, soleō has no future tense.
   Conjugation of soleō (second conjugation, optionally semi-deponent, no imperatives, no future)
indicative singular plural
first second third first second third
active present soleō solēs solet solēmus solētis solent
imperfect solēbam solēbās solēbat solēbāmus solēbātis solēbant
perfect soluī, solitus sum soluistī, solitus es soluit, solitus est soluimus, solitī sumus soluistis, solitī estis soluērunt, soluēre, solitī sunt
pluperfect solueram, solitus eram soluerās, solitus erās soluerat, solitus erat soluerāmus, solitī erāmus soluerātis, solitī erātis soluerant, solitī erant
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present soleam soleās soleat soleāmus soleātis soleant
imperfect solērem solērēs solēret solērēmus solērētis solērent
perfect soluerim, solitus sim soluerīs, solitus sīs soluerit, solitus sit soluerīmus, solitī sīmus soluerītis, solitī sītis soluerint, solitī sint
pluperfect soluissem, solitus essem soluissēs, solitus essēs soluisset, solitus esset soluissēmus, solitī essēmus soluissētis, solitī essētis soluissent, solitī essent
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives solēre solitus esse
participles solēns solitus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
solendī solendō solendum solendō solitum solitū

Derived terms

Descendants

  • Asturian: soler
  • Catalan: soler
  • Franco-Provençal: solêr
  • Italian: solere
  • Norman: souleî
  • Occitan: sòler

References

  • soleo in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • soleo in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • soleo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • the usual subjects taught to boys: doctrinae, quibus aetas puerilis impertiri solet (Nep. Att. 1. 2)
    • the usual subjects taught to boys: artes, quibus aetas puerilis ad humanitatem informari solet
    • as usually happens: ut solet, ut fieri solet
  • Pokorny, Julius (1959) Indogermanisches etymologisches Wörterbuch [Indo-European Etymological Dictionary] (in German), Bern, München: Francke Verlag

Spanish

Verb

soleo

  1. First-person singular (yo) present indicative form of solear.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.