disputo

See also: disputó and disputò

Catalan

Pronunciation

Verb

disputo

  1. first-person singular present indicative form of disputar

Esperanto

Etymology

From disputi + -o.

Pronunciation

  • IPA(key): /disˈputo/
  • Hyphenation: dis‧pu‧to
  • Rhymes: -uto

Noun

disputo (accusative singular disputon, plural disputoj, accusative plural disputojn)

  1. dispute

Italian

Verb

disputo

  1. first-person singular present indicative of disputare

Anagrams


Latin

Etymology

From dis- (apart) + putō (I reckon, consider, think, originally make clean, clear up).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈdis.pu.toː/, [ˈdɪs.pʊ.toː]

Verb

disputō (present infinitive disputāre, perfect active disputāvī, supine disputātum); first conjugation

  1. I estimate or compute
  2. I discuss, debate or argue
  3. I preach

Inflection

   Conjugation of disputo (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present disputō disputās disputat disputāmus disputātis disputant
imperfect disputābam disputābās disputābat disputābāmus disputābātis disputābant
future disputābō disputābis disputābit disputābimus disputābitis disputābunt
perfect disputāvī disputāvistī, disputāsti1 disputāvit disputāvimus disputāvistis, disputāstis1 disputāvērunt, disputāvēre
pluperfect disputāveram disputāverās disputāverat disputāverāmus disputāverātis disputāverant
future perfect disputāverō disputāveris disputāverit disputāverimus disputāveritis disputāverint
passive present disputor disputāris, disputāre disputātur disputāmur disputāminī disputantur
imperfect disputābar disputābāris, disputābāre disputābātur disputābāmur disputābāminī disputābantur
future disputābor disputāberis, disputābere disputābitur disputābimur disputābiminī disputābuntur
perfect disputātus + present active indicative of sum
pluperfect disputātus + imperfect active indicative of sum
future perfect disputātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present disputem disputēs disputet disputēmus disputētis disputent
imperfect disputārem disputārēs disputāret disputārēmus disputārētis disputārent
perfect disputāverim disputāverīs disputāverit disputāverimus disputāveritis disputāverint
pluperfect disputāvissem, disputāssem1 disputāvissēs, disputāsses1 disputāvisset, disputāsset1 disputāvissēmus, disputāssemus1 disputāvissētis, disputāssetis1 disputāvissent, disputāssent1
passive present disputer disputēris, disputēre disputētur disputēmur disputēminī disputentur
imperfect disputārer disputārēris, disputārēre disputārētur disputārēmur disputārēminī disputārentur
perfect disputātus + present active subjunctive of sum
pluperfect disputātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present disputā disputāte
future disputātō disputātō disputātōte disputantō
passive present disputāre disputāminī
future disputātor disputātor disputantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives disputāre disputāvisse, disputāsse1 disputātūrus esse disputārī disputātus esse disputātum īrī
participles disputāns disputātūrus disputātus disputandus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
disputāre disputandī disputandō disputandum disputātum disputātū

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms

References

  • disputo in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • disputo in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • disputo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to discuss a subject more fully on the same lines: plura in eam sententiam disputare
    • moral science; ethics: philosophia, in qua de bonis rebus et malis, deque hominum vita et moribus disputatur
    • to proceed, carry on a discussion logically: ratione et via, via et ratione progredi, disputare (Or. 33. 116)
    • to determine the nature and constitution of the subject under discussion: constituere, quid et quale sit, de quo disputetur
    • to discuss, investigate a subject scientifically: disputare (de aliqua re, ad aliquid)
    • to thoroughly discuss: subtiliter disputare
    • to discuss both sides of a question: in utramque partem, in contrarias partes disputare (De Or. 1. 34)
    • to say nothing either for or against an argument: in nullam partem disputare
    • to speak at great length on a subject, discuss very fully: fusius, uberius, copiosius disputare, dicere de aliqua re
    • to set some one a theme for discussion: ponere alicui, de quo disputet

Portuguese

Verb

disputo

  1. first-person singular (eu) present indicative of disputar

Spanish

Pronunciation

  • IPA(key): /disˈputo/, [d̪isˈput̪o]

Verb

disputo

  1. First-person singular (yo) present indicative form of disputar.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.