balbus

balbus (Latein)

Adjektiv

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv balbusbalbabalbumbalbē
Komparativ
Superlativ
Alle weiteren Formen: Flexion:balbus

Worttrennung:

bal·bus

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] stammelnd, lallend, stotternd

Herkunft:

seit Lucilius bezeugtes Erbwort aus dem uritalischen *balbo-, das sich seinerseits auf das onomatopoetische indogermanische *bl-bl- ‚unverständliches Gebrabbel, Gestotter‘ zurückführen lässt; somit urverwandt mit sanskritisch बल्बला (balbalā)  sa, altgriechisch βαμβαλύζω (bambalyzō)  grc, litauisch balbasyti  lt, blebėnti  lt und blebėti  lt, russisch балаболить  ru, bulgarisch блаболя  bg und бълболя  bg, serbokroatisch blabositi  sh, tschechisch beblati  cs und blblati  cs[1]

Beispiele:

[1] „‚chauno meno‘ inquit balba, sororem / lanificam dici, siccam atque abstemiam ubi audit.“ (Lucil. 238–239)[2]
[1] „imitetur que illum, cui sine dubio summa vis dicendi conceditur, Atheniensem Demosthenem, in quo tantum studium fuisse tantusque labor dicitur, ut primum impedimenta naturae diligentia industriaque superaret; cumque ita balbus esset, ut eius ipsius artis cui studeret, primam litteram non posset dicere, perfecit meditando, ut nemo planius esse locutus putaretur;“[3]
[1] „balba loqui non quit, traulizi, muta pudens est; / at flagrans, odiosa, loquacula Lampadium fit.“[4]
[1] „hoc quoque te manet, ut pueros elementa docentem / occupet extremis in vicis balba senectus.“[5]
[1] „os tenerum pueri balbumque poeta figurat,“[6]
[1] „quid cum balba feris annoso verba palato, / aedificante casas qui sanior?“[7]

Wortbildungen:

[1] balbe, balbutire

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „balbus“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 780.
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 61.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, Spalte 1693.

Quellen:

  1. Michiel de Vaan: Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages. 1. Auflage. Brill, Leiden, Boston 2008, ISBN 978-90-04-16797-1 (Band 7 der Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series), Seite 68.
  2. Gaius Lucilius; Friedrich Marx (Herausgeber): C. Lucilii Carminum Reliquiae. 1. Auflage. Volumen prius: Prolegomena Testimona Fasti Luciliani Carminum Reliquiae Indices, B. G. Teubner, Leipzig 1904, Seite 18.
  3. Marcus Tullius Cicero, De oratore, 1,260
  4. Titus Lucretius Carus, De rerum natura, 4,1164–1165
  5. Quintus Horatius Flaccus, Epistulae, 1,20,17–18
  6. Quintus Horatius Flaccus, Epistulae, 2,1,126
  7. Quintus Horatius Flaccus, Saturae, 2,3,274–275
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.